Woensdag 27 december 2023 - "Auto Lady" - Ukraïne - met Lena Ivanova. Een tijdschrift voor Oekraïense vrouwen die auto rijden...? (grapje)
0 Comments
Woensdagavond 20 december 2023 - Ring TV, "Over de Rand" - Zaventem - met Oksana Novykova (Dilbeek) Opnames op donderdagavond 14 december 2023 in cc Westrand Dilbeek - met dank aan journalist Tom Serkeyn "We praten met Alain Vanclooster uit Dilbeek. Van hem verscheen zopas bij uitgeverij Partizaan.be ‘De Vlucht van de Ooievaars'. Een boek vol diepgaande getuigenissen van Oekraïense vluchtelingen in de Rand rond Brussel." Woensdagavond 20 december 2023 om 19u - Ukrainian Voices - Rue du Commerce 44, Brussels - concert met Lena Ivanova en Victor Rayskiy Maandag 18 december 2023 - HZIV-Gazet - Troonstraat 30A, 1000 Brussel - met Viktoriia Shevchenko - met dank aan Anne Peeters (interview op donderdag 26 oktober 2023) In oktober publiceerde onze collega Alain Vanclooster het boek De Vlucht van de Ooievaars. Hij verzamelde hiervoor de oorlogsgetuigenissen van 16 Oekraïense vluchtelingen in België. Het zijn schrijnende getuigenissen, waarin ook Alains eigen verhaal in verweven werd. Hoe het allemaal begon De Vlucht van de Ooievaars is niet het eerste boek dat Alain schreef over Oekraïne. In 2022 verscheen het boek Prachtig Pover Pripjat, gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een moeder en zoon die in de nasleep van de kernramp van Tsjernobyl het nabije stadje Pripjat moeten ontvluchten. ‘Op een boekenbeurs kocht ik ooit een boek over Pripjat’, vertelt Alain. ‘Ik was er onmiddellijk door gefascineerd. Ik heb hierdoor contact gelegd met Lyubov Sirota, een inwoonster die haar eigen ervaringen had neergeschreven in een filmscenario.’ Zo gebeurde het dat Alain en zijn vrouw in de zomer van 2017 een bezoek brachten aan Oekraïne. ‘Op basis van het verhaal van Lyubov heb ik dan het boek Prachtig Pover Pripjat geschreven. Door mijn reis heb ik ook andere Oekraïners leren kennen waar ik regelmatig contact mee onderhield.’ Oorlog Toen brak daar de oorlog uit en kwam plots alles erg dichtbij. Veel van Alains Oekraïense vrienden moesten vluchten uit hun thuisland. ‘Ik heb met enkele van mijn vrienden gesprekken gevoerd over hun ervaringen’, vertelt hij. ‘Zij brachten mij in contact met andere vluchtelingen, waardoor er steeds meer verhalen bijkwamen. Wat begon met enkele getuigenissen, zijn uiteindelijk 16 complete interviews geworden die ik gebundeld heb in het boek.’ Getuigenissen De getuigenissen zijn beklijvend. Zo is er het verhaal van een moeder die met haar twee jonge kinderen moet vluchten, maar daarbij haar man en oudste zoon moet achterlaten. Of de getuigenis van een die vader die de tocht maakt met zijn dochter die aan kanker lijdt en die na hun aankomst in België helaas overlijdt aan haar ziekte. De getuigenis die Alain het meeste aangegrepen heeft, is die van Iryna. Zij was op het moment van de Russische invasie hoogzwanger. Alain vertelt: ‘Iryna verbleef in een materniteit in het midden van het oorlogsgebied. Ze is daar halsoverkop gevlucht. Later vernam ze dat de materniteit werd gebombardeerd en dat de kamer waarop zij lag compleet verwoest werd. Ze is dus letterlijk op het nippertje aan de dood ontsnapt. Het is een erg emotionele getuigenis. Tijdens de gesprekken hebben we regelmatig een pauze moeten nemen omdat de emoties hoog opliepen.’ Lena Ivanova Een belangrijk personage in De Vlucht van de Ooievaars is gevluchte zangeres Lena Ivanova. Alain ontmoette haar tijdens een culturele avond waar ze samen met haar man optrad. ‘Lena en ik hadden een goede klik’, aldus Alain. 'Ik heb haar geïnterviewd voor het boek, maar ook daarna zijn we contact blijven houden. Ik heb enkele liedjesteksten naar het Nederlands vertaald, en zij heeft wat gedichten van mij op muziek gezet. We treden soms samen op, bijvoorbeeld op benefieten of culturele avonden. Ze is een goede vriendin geworden. Aangezien zij enorm belangrijk geweest is voor het boek, heb ik het aan haar opgedragen.’ Hulp van een collega Alain gaat in De Vlucht van de Ooievaars aan de slag met erg zware materie. Toch bevat het boek ook lichte elementen. Het is doorspekt met luchtige anekdotes en veel humor. Tussen de verhalen staan ook schilderijen, foto’s, gedichten en zelfs een kinderverhaal geschreven door HZIV-collega Viktoriia Shevchenko. ‘Viktoriia heeft mij enorm geholpen’, vertelt Alain. ‘Ze heeft geschreven, getolkt, haar eigen verhaal verteld en nuttige inzichten verschaft. Ze heeft mij aangespoord om ook mijn eigen ervaringen neer te schrijven. Ik heb haar advies opgevolgd, en mijn verhaal zit nu als rode draad verweven in het boek tussen de andere getuigenissen.’ Een stukje geschiedenis De reacties op het boek waren positief. Maar Alain hecht vooral veel waarde aan de mening van de geïnterviewden. Voor hen is dit niet zomaar een boek, maar een stukje van hun eigen geschiedenis. ‘Ik heb alle geïnterviewden verschillende boeken gegeven. Niet alleen als dank voor hun medewerking, maar ook voor hun kinderen en kleinkinderen. Voor hen gaat dit later een belangrijk boek zijn om te begrijpen wat hun familie heeft doorstaan’, besluit Alain. Ben je geïnteresseerd in het boek? Neem dan contact op met Alain of spring eens binnen op de tweede verdieping van het centraal bestuur in Brussel. Dinsdag 5 december 2023 - Westrand.be - Kamerijklaan, 1700 Dilbeek - met dank aan Annelies Desmet (interview op woensdag 29 november 2023) Wie is Alain Vanclooster en wat is jouw link met Westrand? Alain: Ik woon in Groot-Bijgaarden en mijn link met Westrand is onder andere dat ik hier al zeven jaar vrijwilligerswerk doe als deurdienst. Dat houdt in dat ik toegangstickets scan aan het begin van een voorstelling. Ik doe dat ongeveer twee keer per maand, samen met mijn vrouw Véronique Bogaert die in de bibliotheek van Dilbeek werkt. Wat is jouw meest memorabele moment in Westrand? Alain: Er is altijd wel iets in Westrand. Zo zijn er nu splinternieuwe scanners en ze werken niet op de wifi, het is hier nooit saai hè. De Coronaperiode is natuurlijk een heel speciale tijd geweest waar we zelfs de temperatuur van het publiek moesten meten met een pistool tegen het voorhoofd. Er waren toen verschillende ingangen met kleurtjes en pijltjes. Ik moet zeggen dat we daar nooit problemen mee hebben gehad, iedereen wist dat ze voorzichtig moesten zijn en dat hier speciale voorwaarden aan verbonden waren. Er zijn altijd grapjassen die me aanspreken met “Dag Alain” en ik moet toegeven dat ik dan telkens een paar seconden denk “maar wij kennen elkaar toch niet?” om pas daarna te beseffen dat ik een naamkaartje draag… En dat gebeurt telkens weer, ik laat me telkens weer verrassen. Krijg je soms moeilijke mensen over de vloer? Alain: Alleen om terechte zaken natuurlijk, maar dan sturen we ze door naar de balie waar hun probleem kan bekeken worden. Ik heb nog nooit mensen meegemaakt die kwaad waren of baldadig gedrag vertoonden. Zie je vaak dezelfde mensen? Alain: Wel, het is zo dat wij toch heel wat inwoners kennen en die ook vaak tegenkomen. Maar wat me vooral opvalt dat voor alle genres het publiek behoorlijk ‘oud’ is, de gemiddelde leeftijd is gepensioneerd. We missen heel wat dertigers en veertigers in het publiek. Maar dat zien we in het vrijwilligerswerk ook. Ik ben al mijn hele leven vrijwilliger. Waarom ben je vrijwilliger geworden? Alain: Sinds ik werk, dat is al 37 jaar, heb ik altijd vrijwilligerswerk gedaan. Toen ik begon, was ik jong en alleen en ik kwam vanuit West-Vlaanderen naar Brussel wonen en een nieuwe wereld opende en ik moest mij op één of andere manier manifesteren en integreren en vrijwilligerswerk helpt daarbij. Ik heb acht jaar in Laken gewoond en daarvan heb ik zeven jaar gewerkt op het centrum ter preventie van zelfmoord. Dat was een wekelijkse routine, ik deed elke vrijdagnacht de telefoonoproepen. Ik heb daar veel geleerd over het leven en aan elk vrijwilligerswerk hou ik vrienden voor het leven over. Daarna ben ik naar Dilbeek verhuisd en hier ben ik compostmeester geworden. Bij de eerste of tweede generatie van de groep compostmeesters, ik heb daar de wetenschap en de kennis over het thuiscomposteren aan overgehouden. Daarna ben ik vertrokken naar Koekelberg en ben ik mij in het culturele leven gaan engageren bij een kleine vereniging. Dat was kamerconcertjes organiseren, kleine tentoonstellingen en wandelingen. Ik ben dat ook blijven doen in Dilbeek maar dan in een andere vereniging. En toen ben ik ook in de cultuurraad toegetreden. Sinds ik samen met Véronique in Dilbeek woon, zijn we samen deurdienst geworden in Westrand. Wat is jouw motivatie om vrijwilligerswerk te doen? Alain: Ik vind het belangrijk dat als je tijd en energie hebt, moet je niet alleen voor jezelf werken. Dat is niet genoeg in het leven. Je gaat werken omdat je ervoor betaald wordt, dat is een één op één relatie. Ik betaal iemand om een badkamer te installeren en die persoon doet dat omdat hij betaald wordt. Dat is praktisch en comfortabel, maar ik vind dat voor mezelf niet genoeg. Je moet ook geven, zonder verwachtingen, zonder iets te moeten terugkrijgen. Ik ben ervan overtuigd dat ik ook terug ga krijgen, maar niet één op één. Zo kan het ook werken, het is niet zo comfortabel want je weet niet zeker wat je gaat krijgen en wanneer. Die twee systemen zijn heel complementair. Vrijwilligerswerk is voor mij een soort levensvisie. Ik kan delen van mijn rijkdom van tijd en energie en zelfs financieel. Ik kan delen met anderen die het zelf niet zo goed hebben en dat maakt mijzelf gelukkig. Ik kan daarvan genieten. Deze visie komt ook aan bod in jouw laatste boek. Alain: Klopt. Ik wil dan ook graag citeren (titel, p 226): Geluk en liefde schuilen in het vermogen om onvoorwaardelijk te geven zonder iets terug te verwachten en de gave ervan te genieten anderen een mooi moment te bezorgen, hoe klein ook. Erop vertrouwend dat je zelf zal krijgen wat je nodig hebt. Je geeft aan het universum en je krijgt van het universum terug. Vertel eens waarom je een boek schreef. Je bent hiermee niet aan jouw proefstuk toe? Alain: Nee klopt, het is zelfs een feestelijke editie want het is mijn tiende boek, maar wel het dikste en maatschappelijk gezien het meest relevante. Ik schreef voordien vooral poëzie en korte verhaaltjes. Ik heb onder andere ook de legende van Sint-Alena herschreven in een hippere versie. Het is ook niet het eerste boek over Oekraïne, maar het derde. Ik heb ook een studie gemaakt over Tsjernobyl en ik heb dat vertaald in een poëzieboek en in een roman. De roman is gebaseerd op een waargebeurd verhaal van een vriendin van mij die ik bezocht in Oekraïne zes jaar geleden. En de poëzie is vertaald naar het Oekraïens en ook daar verschenen. Vanwaar komt jouw interesse in Oekraïne? Alain: Heel toevallig eigenlijk. Zeven jaar geleden ging ik samen met Véronique naar de boekenbeurs en ik werd aangetrokken door een boek: Atlas van verdwenen steden. Dat waren 50 verhalen over verdwenen steden, en ook het verhaal van Prypjat (Oekraïens: Прип'ять), de stad die het hardst getroffen is nabij de kerncentrale, dat was een stad van 50.000 inwoners die volledig geëvacueerd is en sindsdien een spookstad is geworden. Ik was daar zo door aangedaan want ik wist niet dat er een gebied van 30 km diameter volledig geëvacueerd is voor de eeuwigheid en dat daar een stad in lag. Ik was meteen getriggerd. Ik zat in het begin van mijn legerdienst toen Tjernobil gebeurde en ik heb daar wel wat herinneringen aan. Ik ben dan wat opzoekingswerk beginnen doen en zo kwam ik in contact met een slachtoffer die ook poëzie schreef. Van het één is het ander gekomen en kijk waar ik vandaag sta en waar het nog niet geëindigd is waarschijnlijk. Het grappige van het verhaal is dat ik Oekraîners kende voor de grootschalige oorlog uitbrak. Dat was geen ver van mijn bed show, want ik had vrienden ginder en hier. Ik ben direct poëzie beginnen schrijven maar door een paar toevallige gesprekken ben ik overgeschakeld op interviews. Dat is een project op zichzelf geworden en ik zal de poëzie volgend jaar terug opnemen. Heeft het een grote impact gehad op jou om die heel persoonlijke verhalen op te schrijven? Alain: De meeste dingen waren heel choquerend. Vooral het verhaal van de zwangere vrouw die tot drie keer toe op een paar uur tijd aan de dood is ontsnapt. Haar appartement is getroffen door een raket toen ze net gevlucht was, haar kamer in het moederhuis werd kapot geschoten net na haar vertrek daar en ze is aan de dood ontsnapt door de verkeerde bus te nemen want de bus die ze moest nemen is aangevallen door de Russen. De bevallig is vreemd genoeg uitgesteld, want ze was uitgerekend voor de dag voor de invasie, uiteindelijk hebben ze de bevalling twee weken later moeten inleiden. Het heeft ook een impact op mijn leven, want ik ontferm mij ook over een gezin van twee muzikanten en drie kleine kinderen. Die vriendschap heeft mijn leven ondersteboven gehaald want tot de dag van vandaag hebben zij nog steeds geen woonst gevonden. Ik doe het voor de vriendschap, dat is de spirit en de motivatie. Ik help ook met het huiswerk. Ze sturen mij foto’s door van de dingen die ze niet begrijpen. Vind jij dan wel nog rust? Alain: Het geeft mij zelfs rust. Ik ben de zotte nonkel in de familie, maar dat vind ik een compliment want zotte nonkels zijn meestal gelukkig en maken veel plezier. Het zijn niet mijn zorgen, ik kan naar huis gaan en ik draai de knop om. Ik heb ook mijn grenzen. Ik doe wat ik kan. Je moet wel grenzen stellen want zij hebben eigenlijk constant vragen. Eenmaal jouw deur openstaat, weten ze jou te vinden. Hoe zou jij mensen overhalen om vrijwilliger te worden in Westrand? Alain: Je krijgt de crème de la crème van het podiumaanbod te zien. Je moet dit doen als je cultuurconsument bent en je krijgt ook de kans om dingen uit te testen. Je leert mensen kennen, je komt buiten, je blijft bezig. Geniet je van naar een voorstelling te komen kijken? Alain: Natuurlijk. Het comfortabele van deurdienst te zijn, is dat je meteen na het vrijwilligerswerk, van een gratis voorstelling kan genieten. Als de voorstelling goed is, dan is dat mooi meegenomen. Als ze tegenvalt, dan ben ik ook maar 2u verloren. Daar geeft niemand om, maar het heeft ons niets gekost. We zijn zeer dankbaar voor die voorstelling die we in ruil krijgen, dat is een prachtig cadeau. Kiezen jullie bewust voor bepaalde genres? Alain: Nee, we doen theater, muziek, humor en dans. Wij kiezen op basis van het tekstje in de seizoensgids. We duiden aan wat ons aanspreekt. Sommige namen ken je en kiezen we op basis van de artiest. We hebben nooit spijt dat we gekomen zijn. Hebben jullie ook contact met de andere vrijwilligers? Alain: Een aantal keer per jaar hebben we een fijne babbel en op de avond zelf wisselen we een paar woorden. Het is een leuke groep, er komen elk jaar ook nieuwe gezichten bij en er zijn natuurlijk ook anciens die al jaren meegaan. Wat is jouw wens voor Westrand? Alain: Dat het kan blijven werken zoals het al jarenlang goed werkt. Ik volg niet helemaal het politiek beleid, ik vind dat ze onvoldoende uitpakken met het centrum dat hier is opgebouwd. De reputatie van het centrum is heel goed, de programmatoren durven risico’s nemen, ze brengen een heel internationaal aanbod. Ik heb wel de indruk dat Covid iets veranderd heeft, er zijn minder voorstellingen uitverkocht. Er zijn ook voorstellingen waar enkele tientallen mensen zitten omdat het niet zo commercieel rendabel is, maar dat is ook de opdracht van een cultuurcentrum. Ik hoop dat in de toekomst de politiek zich niet gaat moeien met de programmatie. Daar ben ik wel bang voor. Er moet nog altijd kritisch inhoudelijke voorstellingen durven geplaatst worden. De vlucht van de ooievaarsHet laatste boek van Alain Vanclooster heet De vlucht van de ooievaars en is verschenen bij Uitgeverij Partizaan en beschikbaar in de betere boekhandel of de bibliotheek Dilbeek. De boek(voorstelling) “De Vlucht van de Ooievaars” over en voor vluchtelingen kreeg heel wat aandacht op de Oekraïense televisie. Ook RingTv bracht het boek van Alain in het programma Over de rand. Op zondagmiddag 19 november 2023, tussen 14 en 19u, organiseerde ik met de steun van Curieus Perpetuum Mobile Koekelberg een exclusieve boekvoorstelling voor mijn Oekraïense vrienden. De happening vond plaats in "De Living/De Zaal" in het centrum van Dilbeek. Er kwamen een 50-tal gasten opdagen. Helaas konden niet alle vluchtelingen die ik voor het boek heb geïnterviewd aanwezig zijn, maar ook de afwezigen zullen zeker bij gelegenheid hun boek(en) krijgen. Ik had een klein programma in elkaar gestoken. Eerst ontvangst met een glas cava, daarna koffie/thee met taart. Op 3 grote schermen liep er doorlopend een reportage met eigen foto's van de vluchtelingen. Om 15u begon de eigenlijke boekvoorstelling met Oekraïense teksten die werden gelezen en gezongen door Lena Ivanova, Olya Litvinenko en Tetiana Fedorenko. Vooral het verhaal "De Letteroorlog" van Viktoriia Shevchenko ontlokte bij velen een traan. Lena en ik zongen samen het volkse liedje "Chervona Kalyna" in 4 talen. De hele namiddag tekende journaliste Iryna Ivanova, correspondente van het Oekraïense internationale televisiestation "INTER" in Brussel, met een camera- en geluidsman present. Ze maakte enkele interviews, o.a. met Olya, Tetiana en mezelf, maar de meeste aandacht ging terecht naar de schattige kleine Anna en haar moeder Alina Berezkina. Tenslotte mochten de vluchtelingen zoveel boeken komen halen als ze wilden, alles gratis. Vermits een stukje van hun familiegeschiedenis in dit boek beschreven staat, raadde ik hen aan om minstens voor zichzelf en voor elk van hun kinderen een apart boek te nemen. Want later, pakweg over 20-30 jaar, als veel details vervaagd en vergeten zullen zijn, zal dit boek echt belangrijk worden voor hun kinderen en kleinkinderen... Uiteindelijk tekenden Lena Ivanova en ikzelf ruim 100 exemplaren! Ik zag heel veel blije gezichten en dat maakte me oprecht gelukkig... De prachtige reportage van Iryna werd op donderdagavond 30 november 2023 uitgezonden op "INTER". Enkele dagen later werd de mama van Olya in Oekraïne op straat door buren aangesproken: "Hé, we hebben je dochter op tv gezien!?" Fantastisch toch!? У Бельгії презентували книжку зі свідченнями українських біженців У Бельгії вийшла друком книжка зі свідченнями українських біженців. Її написав місцевий письменник Алан Ванклостер. У збірці історії шістнадцяти українців, які після початку повномасштабного вторгнення росіян, знайшли прихисток у Бельгії. З героями книжки на презентації в Брюсселі поспілкувалася Ірина Іванова. Восьмирічна Аня гортає книжку бельгійського письменника "Відліт лелеки" про українських біженців. На одній зі світлин упізнає себе. Ані не було ще й семи років, коли їй з мамою довелося втікати від війни з України. Дорогу до Бельгії дівчинка добре запамʼятала. Тепер має ще й книжку про це. Аня, біженка з України: "Тут усі гарні, і не дуже гарні події, які були, коли я їхала у Бельгію. Це було захоплююче, та оцей момент був не дуже. Я дуже хотіла спати й була втомлена." Довга і небезпечна мандрівка залишилась у памʼяті дівчинки захопливим спогадом завдяки мамі Аліні. Вона представила доньці їхні випробування як квест. Ідею про те, як уберегти дитячу психіку від травмування, Аліна запозичила з фільму Роберто Беніньї «Життя прекрасне», де головний герой Ґвідо у Другу світову потрапив з сином до концтабору. Нові реалії він представив дитині у вигляді гри, в яку малюк повірив і всі випробування сприймав жартома. Так і для маленької Ані виснажлива дорога, піший перехід через кордон уночі, холод, від якого її рятували, загорнувши у звичайну ковдру, перетворилися на завдання у квесті. Аліна Березкіна біженка: "В кінці, я памʼятаю, як ми вже стомлені, я вся в сльозах, ми проходимо словацький кордон, а вона отримує від волонтерів "Кіндер" і кричить: Мама! Я отримала "Кіндер"! Я пройшла квест!" Про своє життя в Бельгії Аліна розповіла письменнику Алану Ванклостеру. Він давно пише про Україну, має друзів серед українців, а після початку вторгнення почав допомагати біженцям. Так, у нього виникла ідея зафіксувати їхні спогади та історії про життя на чужині - у книжці. Фактично, це задокументовані свідчення 16 українців, поєднані з історією особистого знайомства з автором. Алан Ванклостер, бельгійський письменник: "Звісно, я написав цю книжку для бельгійських читачів, але також і для того, щоб дати біженцям голос і передати їм їхню історію, бо через 20-30 років вона, записана у книжці, буде дуже важливою для них, їхніх дітей та онуків." Історії у книжці різняться. Серед них є спогади про життя в окупації, про втечу від смерті в останню мить, про складнощі з переїздом, пошук даху над головою, розлуку з рідними, втрату соціального статусу, відсутність підтримки та адаптацію. Дехто з героїв уже повернувся в Україну. Алан Ванклостер бельгійський письменник: "У мене дуже змішані відчуття. Насправді в мене не мало б бути приводу написати цю книжку. Війни не мало бути. З іншого боку, я щасливий, що можу дати біженцям цю книжку, але про щастя складно говорити під час війни. Для мене - це теж дуже особиста збірка, дуже емоційна. Це вже десята моя книжка, яка вийшла друком. Але вперше у книжці є і моя особиста історія." Ілюстраторкою стала українська біженка Ольга. Малювання завжди було її хобі, а в еміграції допомагає долати складні емоції. Одна з робіт - про надію: машина з увімкненими фарами вибирається з темного лісу. Алану робота Ольги сподобалась. Ольга Литвиненко, біженка, ілюстраторка книжки: "Моя картина називається "Подорож до світла". Тому що, ви знаєте, багато художників, коли розпочалася війна, почали малювати саме війну і так далі, але я хочу, як художник, можливо, це дуже голосно сказано, але я хочу дарувати людям якийсь позитив своїми картинами, світло, якусь доброту." Алан вніс до збірки вірш про війну української письменниці Тетяни Федоренко, теж нині біженки. Ще до еміграції у Києві вона написала свою першу прозову книжку про життя експата в Україні. Тепер жінка, разом з двома дітьми, сама опинилась в подібних умовах у Бельгії. Тетяна Федоренко, біженка, письменниця: "Це така іронія долі, що я написала про експата і про експатів в цілому, які, як олені на крижині, яких відірвало від берега, і їх несе в океан. І тепер мене несе в океан на цій крижині, і я не знаю, де буде прихисток, і чим це все закінчиться. В душі, звичайно, я б хотіла повернутися, мої діти мріють повернутися, мої діти мріють жити в Україні." На презентації звучали вірші Алана про війну - в українському перекладі. І пісні, написані на основі поезії автора, у виконанні його подруги й біженки з України Олени. Книжка вийшла нідерландською мовою і доступна в усіх онлайн-крамницях Бельгії. Автор мріє про переклад на інші мови й продовжує допомагати волонтерам, які збирають кошти для військової лікарні та солдатам на передовій в Україні. In België werd een boek met getuigenissen van Oekraïense vluchtelingen gepresenteerd In België verscheen een boek met getuigenissen van Oekraïense vluchtelingen. Het is geschreven door de lokale schrijver Alain Vanclooster. De bundel vertelt het verhaal van zestien Oekraïners die, na het begin van de grootschalige invasie door de Russen, hun toevlucht vonden in België. Iryna Ivanova sprak met de personages van het boek tijdens de voorstelling in Brussel. De achtjarige Anya bladert door het Belgische boek ‘De Vlucht van de Ooievaars’ over Oekraïense vluchtelingen. Ze herkent zichzelf op een van de foto's. Anya was nog geen zeven jaar oud toen zij en haar moeder moesten vluchten voor de oorlog in Oekraïne. Het meisje herinnert zich de weg naar België nog goed. Nu heeft ze er ook een boek over. Anya, een vluchtelinge uit Oekraïne: "Hier zijn alle goede en minder goede dingen die gebeurden toen ik naar België ging. Het was spannend, maar dit moment was niet zo goed. Ik wilde heel graag slapen en ik was moe." De lange en gevaarlijke reis bleef dankzij Alina's moeder in de herinnering van het meisje als een fascinerende herinnering. Ze presenteerde hun beproeving aan haar dochter als een zoektocht. Alina leende het idee om de psyche van kinderen te beschermen tegen trauma uit de film "La Vita è Bella" van Roberto Benigni, waarin de hoofdpersoon Guido tijdens de Tweede Wereldoorlog met zijn zoon naar een concentratiekamp werd gestuurd. Hij presenteerde het kind nieuwe realiteiten in de vorm van een spel, waarin het kind geloofde en alle beproevingen als een grap opvatte. Dus voor de kleine Anya veranderde de vermoeiende weg, 's nachts te voet de grens oversteken, de kou, waarvan ze werd gered door haar in een gewone deken te wikkelen, in een taak in een zoektocht. Alina Berezkina, vluchtelinge: "Aan het einde herinner ik me hoe moe we waren, ik ben in tranen, we steken de Slowaakse grens over, en Anya ontvangt Kinder chocolade van de vrijwilligers en roept: Mama! Ik heb Kinder! Ik ben geslaagd voor de zoektocht!" Alina vertelde de schrijver Alain Vanclooster over haar leven in België. Hij schrijft al lang over Oekraïne, heeft vrienden onder de Oekraïners en nadat de invasie begon, begon hij vluchtelingen te helpen. Zo kwam hij op het idee om hun herinneringen en verhalen over het leven in het buitenland vast te leggen in een boek. In feite zijn dit gedocumenteerde getuigenissen van 16 Oekraïners, gecombineerd met de geschiedenis van zijn persoonlijke kennismakingen met de vluchtelingen. Alain Vanclooster, Belgische schrijver: “Natuurlijk heb ik dit boek geschreven voor de Belgische lezers, maar ook om de vluchtelingen een stem te geven en hun verhaal te vertellen, want over 20-30 jaar zal dit boek heel belangrijk zijn voor hen, hun kinderen en kleinkinderen. Het is hun familiegeschiedenis.” De verhalen in het boek zijn verschillend. Daartoe behoren herinneringen aan het leven in de bezetting, aan het ontsnappen aan de dood op het laatste moment, aan moeilijkheden bij het verhuizen, het vinden van een dak boven het hoofd, scheiding van familieleden, verlies van sociale status, gebrek aan steun en aanpassing. Sommige helden zijn al teruggekeerd naar Oekraïne. Alain Vanclooster, Belgische schrijver: “Ik heb hele gemengde gevoelens. Eigenlijk had ik geen reden moeten hebben om dit boek te schrijven. Er had geen oorlog moeten komen. Aan de andere kant ben ik blij dat ik dit boek aan de vluchtelingen kan geven, maar het is moeilijk om over geluk te praten tijdens de oorlog. Voor mij is dit ook een heel persoonlijke bundel, heel emotioneel. Dit is al mijn tiende gepubliceerde boek. Maar voor het eerst staat ook mijn eigen persoonlijke verhaal in een boek." De Oekraïense vluchtelinge Olga werd de coverillustrator. Schilderen is altijd haar hobby geweest en bij emigratie helpt het om moeilijke emoties te overwinnen. Eén van de werken gaat over hoop: een auto met koplampen aan rijdt een donker bos uit. Alain hield van Olga's werk. Olga Lytvynenko, vluchtelinge en boekillustrator: "Mijn schilderij heet 'Reis naar het licht’. Omdat, weet je, veel kunstenaars, toen de oorlog begon, begonnen ze de oorlog te schilderen enzovoort, maar als kunstenaar wil ik mensen wat positiviteit geven met mijn schilderijen, licht , een beetje vriendelijkheid." Alain heeft aan de bundel een gedicht over de oorlog toegevoegd van de Oekraïense schrijfster Tetyana Fedorenko, die momenteel ook vluchtelinge is. Nog voordat ze naar Kyiv emigreerde, schreef ze haar eerste prozaboek over het leven van een expat in Oekraïne. Nu bevindt de vrouw zich samen met haar twee kinderen in soortgelijke omstandigheden in België. Tetyana Fedorenko, vluchtelinge en schrijver: ‘Het is zo’n ironie van het lot dat ik schreef over een expat en over expats in het algemeen, die als herten op een ijsschots zijn, die van de kust worden gescheurd en de oceaan in worden gedragen. En nu word ik de oceaan in gedragen, op deze ijsschots, en ik weet niet waar er onderdak zal zijn, en hoe het allemaal zal eindigen. In mijn hart zou ik natuurlijk graag willen terugkeren, mijn kinderen dromen ervan terug te keren, mijn kinderen dromen ervan om in Oekraïne te leven." Bij de presentatie werden Alains gedichten over de oorlog vertolkt, in Oekraïense vertaling. Alsook liedjes geschreven op basis van de poëzie van de auteur, uitgevoerd door zijn vriendin en vluchtelinge uit Oekraïne Olena Ivanova. Het boek verscheen in het Nederlands en is verkrijgbaar in alle boekhandels in België. De auteur droomt ervan het in andere talen te vertalen en blijft vrijwilligers helpen die geld inzamelen voor een militair hospitaal en soldaten aan de frontlinie in Oekraïne. (met grote dank aan journaliste Iryna Ivanova!) |
Alain Roger Kofi Vancloosterdichter & performer Categories |