Het is zover: vers van de pers: "Bezeten Dorp" bij uitgeverij www.partizaan.be, al mijn 8ste titel in 10 jaar goeie samenwerking met Stefaan Van Laere !

Uitgeven in eigen beheer heeft 2 grote nadelen: je draait zelf op voor alle kosten en je kan niet genieten van een efficiënt distributiekanaal (verkoop, recensies...).  Maar er zijn ook 2 grote voordelen: je bent baas van de uitgave van A tot Z - zo beslis je zelf niet alleen over de inhoud, maar ook over de layout en de cover - en je publicatie gaat veel sneller.  Zo kan je veel korter op de actualiteit spelen.  Zo kon ik in het Bruegeljaar 2019 mijn bundel "Plattekaas met alsem" publiceren en nu in het Paul van Ostaijenjaar mijn "Bezeten Dorp" !  Bij een reguliere uitgever was dit nooit gelukt :-) 

ISBN: 9789464076325

In "Bezeten Dorp" knipoogt Alain Vanclooster, de zelfverklaarde dorpsdichter van Dilbeek, naar "Bezette Stad" van Paul van Ostaijen.  Deze slampoëtische redevoering is zijn bescheiden artistieke bijdrage tot de herdenking van de honderdste verjaardag van deze beroemde vernieuwende dichtbundel waarbij hij het midden houdt tussen Paul van Ostaijen, Johan Anthierens en Amanda Gorman.

"Bezeten Dorp" handelt over de moeilijke relatie tussen een grootstad (waarin de auteur dagelijks werkt) en een dorp in de rand (waarin de auteur 's nachts gaat slapen).  Op postmodernistische wijze verwijst hij naar een heilige maagdelijke woudvrouw en naar Pieter Bruegel de Oude.  "Nun bin ich sehr bekannt in Dilbeek."

Thanks to Lyubov Sirota, Viktor Grabovsky and Olena Palamarchuk.

Nice company... :-) 

"Als teken van de verloren strijd tegen de goden." Gesprek met de auteur en vertaler van het boek "Verse kaas met alsem"

Tegenwoordig herinnert de wereld zich de grootste ramp in de geschiedenis van kernenergie, die plaatsvond op 26 april 1986 als gevolg van de explosie in de kerncentrale van Tsjernobyl. De gevolgen zijn langdurig en wereldwijd. En het effectieve werk van de hele mensheid met deze tragische ervaring is erg belangrijk.

We hebben het al gehad over de tweetalige editie van het boek van de Belgische schrijver  Alain Vancloster " Verse kaas met alsem. Roomkaas met alsem ” , dat het thema Tsjernobyl en het lot van mensen die het slachtoffer moesten worden van de ramp, omvat. We spraken met de auteur en vertaler van het Oekraïense deel van de publicatie Taisiya Nakonechna over hoe het idee van het boek is ontstaan, over het werk eraan, de details ervan, berichten, eigenlijk over de ramp in Tsjernobyl, de gevolgen en lessen ervan.

"Mijn persoonlijke vriendschap met enkele van de slachtoffers van de ramp in Tsjernobyl
maakte me een bevoorrechte getuige "

• Meneer Vancloster, uit het boek Verse kaas met alsem wordt duidelijk dat u zich grote zorgen maakt over de ramp in Tsjernobyl. Vertel alsjeblieft waarom het belangrijk voor je was om dit boek te maken?

Mijn betrokkenheid groeide geleidelijk. Op de Antwerpse Boekenbeurs in 2016 kocht ik het boek Atlas of Missing Cities. Het vertelde het verhaal van Pripyat. En dit onderwerp fascineerde me meteen. Natuurlijk, ik wist over de nucleaire ramp in Tsjernobyl, maar ik heb nooit gehoord over de evacuatie van de hele stad Pripyat of de "verboden zone . " Ik was erg onder de indruk en begon te onderzoeken en te lezen. Ik heb duizenden foto's op internet gevonden.
Op het sociale netwerk ontmoette ik het slachtoffer van de ramp in Tsjernobyl, de geëvacueerde dichteres Lyubov Sirota. Ik bestudeerde haar boek met getuigenissen "Pripyat-syndroom" en besloot in 2017 de auteur in Ivankov te bezoeken. In Kiev bezocht ik het Nationaal Museum van Chornobyl, waar ik een ontmoeting had met leden van de ngo "Disabled Chernobyl Compatriots". Ik realiseerde me meteen dat ik hun lijden moest transformeren in iets artistieks. Ik realiseerde me al snel dat de slachtoffers van de ramp zich niet herkend voelden, en ik wilde dat hun verhaal niet werd vergeten. Zoals de Jood Eli Wiesel zei: "Als je naar een getuige luistert, word je een getuige." En zo groeide de vriendschap voor het leven. 

• Is de poëtische vorm de meest succesvolle manier om belangrijke boodschappen aan de mensheid over te brengen?

Natuurlijk zou ik niet zeggen dat poëzie de meest effectieve manier is om een ​​boodschap naar de mensheid te sturen. Er zijn veel manieren: kunst, zoals literatuur, film, schilderkunst en beeldhouwkunst, maar ook politiek, demonstraties, enzovoort. Maar poëzie is mijn manier van zelfexpressie, ik ben in de eerste plaats een dichter. Poëzie heeft niet veel woorden nodig om de hele wereld wakker te schudden. Zoals de Belgische kunstenaar Paul Berry zei: "Net als opruiende toespraken heeft poëzie altijd een lucifersboekje op zak."
Ik ontdekte ook dat er al veel is geschreven over Tsjernobyl, voornamelijk een politieke en historische analyse van waarom de ramp plaatsvond en wie verantwoordelijk is. Dus ik wilde iets anders doen: vanuit verschillende invalshoeken demonstreren wat de langetermijngevolgen zijn van zo'n grote ramp voor mensen. Gedichten en tekeningen zijn de vormen die het beste bij mijn talenten passen. En mijn persoonlijke vriendschap met enkele van de slachtoffers van de ramp in Tsjernobyl heeft mij tot een bevoorrechte getuige gemaakt.

• Op basis van welk principe heeft u de plots voor uw illustraties geselecteerd?

Toen ik in de zomer van 2017 in Kiev was, bezocht ik ook het PinchukArtCentre, gelegen naast het prachtige pand van de Bessarabische Markt, waar een grote collectie hedendaagse kunst te vinden is. Ik was erg verrast dat er een hele afdeling in de galerie was die zich toelegde op de interpretatie van de gevolgen van de nucleaire ramp in Tsjernobyl door Oekraïense kunstenaars. Ik zag foto's, films en schilderijen. Het grote schilderij "Sacred Landscape of Peter Bruegel" van Georgy Senchenko viel meteen op. Ik zag imkers die me aan de vereffenaars van Tsjernobyl deden denken. Later ontdekte ik dat het een kopie was van een kleine tekening van de beroemde zestiende-eeuwse Vlaamse kunstenaar Peter Brueghel de Oude, De imkers. Dus ik had het idee om al mijn gedichten namen te geven naar de werken van Bruegel. Na een lange studie van Bruegels werk is het mij gelukt.

• Gedichten en illustraties uit het boek "Verse kaas met alsem" doen me denken aan shots die gecombineerd zijn tot een documentaire. En hoe zie je de architectuur van je boek?

Ik heb van tevoren niet nagedacht over de architectuur van mijn boek. Eerst schreef ik een kort verhaal, namelijk proza. Mijn vrienden raadden me aan om een ​​paar gedichten te schrijven uit de sterkste verhalen en de beste teksten, dus in eerste instantie schreef ik gewoon gedichten. Toen ik het verband ontdekte tussen Senchenko's schilderij Het heilige landschap van Peter Bruegel en Bruegels imkers, dacht ik er ook over om een ​​serie tekeningen toe te voegen. Het werken met deze verbindingen en berichten was niet altijd gemakkelijk, maar uiteindelijk is het gelukt.
Vanaf het allereerste begin droomde ik ervan mijn boek in het Engels en Oekraïens te vertalen, zodat mijn Oekraïense vrienden ook mijn gedichten konden lezen. Dankzij de prachtige vertalingen van Martina Dali (in het Engels) en vooral Taisia ​​Nakonechna (in het Oekraïens), werd mijn droom werkelijkheid.

• Wat maakte de meeste indruk op u in dit hele verhaal over Tsjernobyl?

Jarenlang had ik geen idee van de extreem lange termijn impact van de kernramp in Tsjernobyl. Ongeveer 135.000 mensen moesten hun huizen ontvluchten, en een gebied op ongeveer 30 kilometer afstand werd voor altijd een gebied met beperkingen. Op vrijdag 2 mei 1986 trok een nucleaire wolk samen met België door Europa. In mijn land logen de verantwoordelijke ministers over de mogelijke gevolgen. We hadden gewoon geluk dat het die dag niet regende, anders waren er radioactieve stoffen uitgevallen. Maar allereerst werd ik getroffen door het grote aantal slachtoffers, mensen die jaren na de ramp ziek werden en stierven aan kanker. Daarnaast zijn er ook slachtoffers van de "tweede generatie": kinderen die na de ramp zijn geboren uit besmette ouders. Ik vind het ook heel vreemd dat wereldpolitici de lessen van zo'n grote nucleaire ramp niet leren. Vijfentwintig jaar later explodeerde de kerncentrale van Fukushima. Waar en wanneer vindt de volgende ramp plaats? België heeft een grote kerncentrale nabij Antwerpen, de grootste stad van het land met een half miljoen inwoners.

• Hoe denk je dat de ramp in Tsjernobyl de wereld heeft veranderd?

Dit is een moeilijke vraag voor mij. Ik ben een kunstenaar, geen politicus of historicus. Ik las dat journalisten ervan overtuigd zijn dat de kernramp in Tsjernobyl, en vooral de manier waarop de regering erop reageerde, het begin markeerde van de val van het communisme en de Sovjet-Unie. Het lijkt mij dat wereldpolitici niet veel lessen hebben geleerd sinds Tsjernobyl in 1986, maar eerder na de ramp in Fukushima in 2011. Nu stellen mensen in heel Europa open vragen over kernenergie en worden oude energiecentrales gesloten. Steeds meer mensen schakelen over op betrouwbare energiebronnen, zoals zon en wind. Het is een goede evolutie, het geeft hoop.
 
"... De mensheid moet beseffen dat ze kwetsbaar is"

• Tayu, vertel me alsjeblieft, onder welke omstandigheden heb je het boek "Verse kaas met alsem" van Alain Vancloster leren kennen? Hoe is het idee van een tweetalig project ontstaan?

Alain wendde zich tot mij via onze wederzijdse kennis, de Belgische vertaler van Oekraïense afkomst Oksana Senychak, en nodigde me uit om de mogelijkheid te overwegen om de collectie "Platte kaas met alsem" in het Oekraïens te vertalen. Op dat moment was het boek nog in voorbereiding voor publicatie in een Belgische uitgeverij, maar Alain wilde heel graag dat het ook in Oekraïne zou verschijnen. Vanaf het begin had ik me dit project voorgesteld als een Nederlands-Oekraïens boek, maar Allen besloot dat het met de Engelse vertaling internationaler zou worden. Dit soort boek is dus de beslissing van de auteur.

• Hoe werkte u in deze vertalingen? In termen van puur technisch, esthetisch, psychologisch en mentaal?

Vanaf het begin had ik mijn twijfels of ik dit project onder de knie zou krijgen. Dit is mijn eerste vertaling uit het Nederlands, dus ik voelde me een beetje onzeker. Ik was lange tijd op zoek naar een stijl waarin de gedichten zo dicht mogelijk bij de Oekraïense lezer zouden klinken. Dit was eigenlijk de belangrijkste wens van de auteur. Ik herlas het boek vele malen, bekeek de illustraties, probeerde het voor mezelf te schetsen om te begrijpen op welke manier ik het moest benaderen. En op een gegeven moment realiseerde ik me dat dit boek een soort van de nieuwste versie is van het epische verhaal. In feite noemt Allen zichzelf een dichter-verteller. Hij zegt dat geschiedenis altijd aanwezig is in zijn gedichten.

• Was er een conflict tussen Taisia-dichteres en Taisia-vertaler?

Het gebeurde niet, integendeel. Alleen voldoende kennis van de Oekraïense poëtische traditie en beheersing in de praktijk van poëtische middelen hielpen. Aanvankelijk was het werk erg traag, maar hoe dieper het ging, hoe gemakkelijker het werd om equivalenten te selecteren en ze samen te voegen tot ritmische poëtische verhalen. 

• Waarom zou dit boek door Oekraïners en de mensheid in het algemeen moeten worden gelezen?

Allereerst moet de mensheid beseffen dat ze kwetsbaar is. De situatie van het afgelopen jaar illustreert dit tenslotte heel goed. Het zijn boeken zoals "Fresh Cheese with Wormwood" die heel goed op de grond worden neergelaten en ons eraan herinneren dat de mens slechts een wezen is dat gemaakt is van botten en vlees, dat oh hoe gemakkelijk wordt vernietigd.

• Hoe denk je dat de ramp in Tsjernobyl de wereld heeft veranderd?

De ramp in Tsjernobyl heeft het besef versterkt dat de granaat in handen is van apen, en in dit geval is zelfs de meest vreedzame technologie in handen van een totalitair regime dat nergens mensenlevens in stopt, vreselijk gevaarlijk. En niet alleen voor het regime zelf, maar ook voor de hele mensheid.

Inga Keivan sprak met Taisiya Nakonechnaya en Alain Vancloster

You can find the original text of the interview on the website of the editor:
https://books-xxi.com.ua/news/na-znak-progranoi-bitvi-proti-bogiv-rozmova-z-avtorom-ta-perekladachkoyu-knizhki-prisnij-sir-z-polinom

Please read also:
https://books-xxi.com.ua/news/privilejovanij-svidok-chornobilskoi-katastrofi-knizhka-belgijskogo-avtora-yaka-osmislyue-chornobilsku-katastrofu 
​

«На знак програної битви проти богів». Розмова з автором та перекладачкою книжки «Прісний сир з полином»

Сьогодні світ згадує про найбільшу в історії атомної енергетики катастрофу, яка сталася 26 квітня 1986 року внаслідок вибуху на Чорнобильській АЕС. Її наслідки тривалі і глобальні. І дуже важлива ефективна робота всього людства з цим трагічним досвідом.

Ми вже розповідали про двомовне видання книжки бельгійського письменника Алена Ванклостера «Прісний сир з полином. Cream cheese with wormwood», яка осмислює саме тему Чорнобиля і долі людей, яким довелося стати жертвами катастрофи. Ми поспілкувалися з автором та з перекладачкою української частини видання Таїсією Наконечною про те, як виникла ідея книжки, про роботу над нею, її специфіку, меседжі, власне про Чорнобильську катастрофу, її наслідки та уроки.

«Моя особиста дружба з деякими жертвами Чорнобильської катастрофи
зробила мене привілейованим свідком»

• Пане Ванклостер, із книжки «Прісний сир з полином» очевидно, що Ви дуже перейнялися темою Чорнобильської катастрофи. Скажіть, будь ласка, чому для Вас було важливо створити цю книжку?

Моя залученість зростала поступово. На книжковому ярмарку в Антверпені в 2016 році я придбав книгу «Атлас зниклих міст». У ній була розказана історія Прип’яті. І ця тема мене одразу захопила. Я, звичайно, знав про Чорнобильську ядерну катастрофу, але ніколи не чув ані про евакуацію цілого міста Прип’ять, ані про «зону відчуження». Я був дуже вражений і почав досліджувати та читати. В Інтернеті я знайшов тисячі кадрів.
У соціальній мережі я познайомився з постраждалою внаслідок Чорнобильської катастрофи, евакуйованою поетесою Любов’ю Сиротою. Я вивчив її книжку свідчень «Синдром Прип’яті» і вирішив відвідати авторку в Іванкові 2017 року. У Києві я побував у Національному музеї Чорнобиля, де зустрівся з членами ГО «Інвалідів-чорнобильців Земляки». Я відразу збагнув, що повинен їхні страждання трансформувати у щось мистецьке. Я швидко зрозумів, що жертви катастрофи не почуваються визнаними, і я хотів, щоб їхня історія не забулася. Як сказав єврей Елі Візель: «Коли ви слухаєте свідка, ви стаєте свідком». І так зросла дружба на все життя. 

• Поетична форма – це найбільш вдалий спосіб донести людству важливі меседжі?

Я, звичайно, не сказав би, що поезія – це найефективніший спосіб послання людству. Є багато способів: мистецтво, як-от література, кіно, живопис і скульптура, а також політика, демонстрації тощо. Але поезія – це мій спосіб самовираження, я насамперед поет. З поезією не потрібно багато слів, щоб розбудити цілий світ. Як сказав бельгійський художник Пол Бері: «Подібно до запальних промов, поезія завжди тримає в кишені книгу сірників».
Я також виявив, що про Чорнобиль вже було багато написано, переважно це політичний та історичний аналіз того, чому сталася катастрофа та хто несе відповідальність. Тому я хотів зробити щось відмінне: продемонструвати з різних сторін довготермінові наслідки такої великої катастрофи для людей. Вірші та малюнки – форми найбільш відповідні моїм талантам. А моя особиста дружба з деякими потерпілими унаслідок Чорнобильської катастрофи зробила мене привілейованим свідком.

• За яким принципом Ви підбирали сюжети для своїх ілюстрацій?

Коли я був у Києві влітку 2017 року, я також відвідав розташований поруч із прекрасним приміщенням Бессарабського ринку PinchukArtCentre, в якому велика колекцією з сучасного мистецтва. Мене дуже здивувало, що в галереї був цілий відділ, присвячений інтерпретації українськими художниками наслідів Чорнобильської ядерної катастрофи. Я побачив фотографії, фільми та картини. Одразу кинулася в очі велика картина Георгія Сенченка «Сакральний пейзаж Пітера Брейгеля». Я побачив бджолярів, які нагадали мені ліквідаторів із Чорнобиля. Пізніше я з’ясував, що це копія невеликого малюнка відомого фламандського художника шістнадцятого століття Пітера Брейгеля Старшого «Бджолярі». Так у мене виникла ідея дати всім моїм віршам назви за творами Брейгеля. Після тривалого вивчення робіт Брейгеля мені це вдалося. Потім я зробив власні ілюстрації на основі деталей Брейгелевих картин, дещо видозмінивши їх, щоб пов’язати їх з моїми текстами про Чорнобиль.

• Мені вірші та ілюстрації книжки «Прісний сир з полином» нагадують кадри, які об’єднуються у художньо-документальну стрічку. А як Ви бачите архітектоніку своєї книжки?

Я заздалегідь не думав про архітектоніку своєї книги. Спочатку я писав новелу, тобто прозу. Мої друзі порадили мені із найсильніших оповідей та найкращих текстів змалювати кілька віршів Тож спочатку я просто писав вірші. Коли я виявив зв’язок між картиною Сенченка «Сакральний пейзаж Пітера Брейгеля» та малюнком Брейгеля «Бджолярі», я замислився також над тим, щоб додати серію малюнків. Працювати з цими зв’язками і меседжами не завжди було легко, але врешті-решт це мені вдалося.
Від самого початку я мріяв перекласти свою книгу англійською та українською мовами, щоб мої друзі українці також могли прочитати мої вірші. Завдяки чудовим перекладам Мартіни Далі (англійською) та особливо Таїсії Наконечної (українською) моя мрія стала реальністю.

• Що Вас найбільше вразило в усій цій чорнобильській історії?

Роками я не підозрював про надзвичайно тривалий вплив Чорнобильської ядерної катастрофи. Близько 135 000 людей повинні були покинути свої домівки, і площа близько радіусом близько 30 кілометрів назавжди стала забороненою зоною. Ядерна хмара пронеслася по всій Європі, разом з Бельгією, у п’ятницю 2 травня 1986 року. У моїй країні відповідальні міністри брехали про можливі наслідки. Нам просто пощастило, що того дня не пішов дощ, інакше сталося б випадання радіоактивних речовин. Та насамперед мене вразила велика кількість жертв, людей, які захворіли та померли від раку через роки після катастрофи. Крім того, є також жертви «другого покоління» – діти, народжені після катастрофи від заражених батьків. Мені також дуже дивно, що світові політики не виносять уроків з такої великої ядерної катастрофи. Через двадцять п’ять років вибухнула атомна електростанція у Фукусімі. Де і коли відбудеться наступна катастрофа? У Бельгії біля Антверпена, найбільшого міста країни, в якому півмільйона мешканців, є велика атомна електростанція.

• Як, на Вашу думку, Чорнобильська катастрофа змінила світ?

Для мене це складне питання. Я художник, а не політик чи історик. Я читав, що журналісти впевнені, що Чорнобильська ядерна катастрофа і особливо те, як уряд реагував на неї, ознаменували початок падіння комунізму та Радянського Союзу. Мені здається, що світові політики не засвоїли багато уроків після Чорнобиля 1986 року, це швидше відбулося після катастрофи на Фукусімі в 2011 році. Тепер по всій Європі люди ставлять відверті питання щодо атомної енергетики, а старі електростанції зупиняють. Дедалі більше людей переходять до надійних джерел енергозабезпечення, як-от сонце та вітер. Це хороша еволюція, це дає надію.
 
«…людству варто усвідомити, що воно вразливе»

• Таю, розкажи, будь ласка, за яких обставин ти довідалася про книжку Алена Ванклостера «Прісний сир з полином»? Як зароджувалася ідея двомовного проєкту?

Ален Звернувся до мене через нашу спільну знайому, бельгійську перекладачку українського походження Оксану Сеничак, і запропонував мені розглянути можливість перекладу збірки «Platte kaas met alsem» українською. Тоді книга ще тільки готувалася до друку в бельгійському видавництві, але Ален дуже хотів, аби вона вийшла і в Україні. З самого початку я уявляла собі цей проект як нідерландсько-українську книгу, але Ален вирішив, що з англійським перекладом вона стане більш інтернаціональною. Тож, саме такий вигляд книги – це рішення автора.

• Як тобі працювалося в цих перекладах? З поглядів суто технічного, естетичного, психологічно-ментального?

З самого початку я дещо сумнівалася в тому, що подужаю це проект. Це мій перший переклад з нідерландської, тому почувалася трохи невпевнено. Довго шукала стилістику, в якій би вірші зазвучали максимально близько саме для українського читача. Власне, це було основним побажанням автора. Перечитувала книгу багато разів, розглядала ілюстрації, намагалася окреслити її для себе жанрово, аби зрозуміти, з якого боку до неї підступитися. І в один прекрасний момент усвідомила, що ця книга – це така собі новітня версія епічної оповіді. Власне, Ален сам себе називає поетом-оповідачем. Каже, що в його віршах завжди присутня історія.

• Чи не виникало конфлікту між Таїсією-поетесою і Таїсією-перекладачкою?

Не виникало, навпаки. Якраз достатнє знання української поетичної традиції і володіння на практиці поетичними засобами, допомагало. Спочатку робота йшла дуже повільно, але чим далі заглиблювалась, тим простіше стало підбирати відповідники і складати їх у ритмічні поетичні оповіді. 

• Чому цю книжку варто прочитати українцям та загалом людству?

Найперше людству варто усвідомити, що воно вразливе. Зрештою, ситуація, що склалася крайнього року якраз це дуже гарно ілюструє. Саме такі книги, як «Прісний сир з полином» дуже гарно опускають на землю, нагадуючи про те, що людина – це лише створіння із кістки і плоті, які ой як легко руйнуються.

• Як, на твою думку, Чорнобильська катастрофа змінила світ?

Чорнобильська катастрофа закріпила розуміння того, що граната в руках у мавпи, а в цьому випадку, навіть найбільш мирна технологія в руках тоталітарного режиму, який ні в що не ставить людське життя, це страшенно небезпечно. При чому не лише для самого режиму, але й для всього людства.

З Таїсією Наконечною та Аленом Ванклостером розмовляла Інга Кейван

You can find the original text of the interview on the website of the editor:
https://books-xxi.com.ua/news/na-znak-progranoi-bitvi-proti-bogiv-rozmova-z-avtorom-ta-perekladachkoyu-knizhki-prisnij-sir-z-polinom 

Please read also:
https://books-xxi.com.ua/news/privilejovanij-svidok-chornobilskoi-katastrofi-knizhka-belgijskogo-avtora-yaka-osmislyue-chornobilsku-katastrofu 

Op maandagavond 26 april 2021, ter herdenking van de 35ste verjaardag van de kernramp van Tsjernobyl, werd om 20u een reportage uitgezonden op het Oekraïense televisiestation "INTER", meer bepaald in het belangrijke nieuwsprogramma "Podrobnosti" (= details).  De reportage werd gemaakt door de Oekraïense vaste correspondente Olena Abramovych in Brussel.  De beelden werden opgenomen op zondag 18 april 2021 in het centrum van de stad Gent, in aanwezigheid van de Oekraïense vertaalster Taisiia Nakonechna.  De opnames duurden 2 uur, maar waren zeer aangenaam omdat het team zeer sympathiek was en het weer zeer zonnig en zacht.

Je kan de reportage hieronder bekijken, maar het origineel vind je op https://podrobnosti.ua/2399771-poet-z-belg-prisvjativ-zbrku-vrshv-chornobilskj-katastrof.html?fbclid=IwAR0L5RpC-XLypzr-WcZl1_bVerZdJ88YoNIQaSR1RsLGzqioQGS5b-Vlxxk 

Een dichter uit België droeg een dichtbundel op aan de ramp in Tsjernobyl

De tragedie van Tsjernobyl wordt niet alleen in Oekraïne herdacht. Het schokt nog steeds degenen die er meer over te weten komen - ongeacht het land. Dan is er het verhaal van een Belg die zo onder de indruk was dat hij naar Oekraïne ging en zelfs een dichtbundel schreef. Olena Abramovich sprak met de auteur. 

Allen Vancloster is advocaat en werkt bij de Belgische sociale zekerheidsinstanties. En door roeping - een dichter en illustrator. Hij raakte niet gefascineerd door Oekraïne nadat hij twee jaar geleden de wereldberoemde miniserie "Tsjernobyl" had gezien. En in 2016, toen ik op de boekenbeurs in België de "Atlas of Abandoned Cities" tegenkwam.

Allen Vancloster, auteur van een dichtbundel over Tsjernobyl:
Dit boek was een verhaal over Pripyat - een stad waarvan de inwoners werden geëvacueerd na de ramp in Tsjernobyl. Natuurlijk wist ik van Tsjernobyl, maar ik had nog nooit van Pripyat gehoord en had niet eens geraden dat er nog steeds een uitsluitingszone was en dat 135.000 mensen waren geëvacueerd.

Dit boek schokte en wekte grenzeloze nieuwsgierigheid. Alain verdiepte zich halsstarrig in het onderwerp Tsjernobyl: literatuur kopen, op zoek naar ooggetuigen van de ramp. En het jaar daarop vloog hij naar Oekraïne - om de voormalige inwoner van Pripyat, dichteres Lyubov Sirota, te bezoeken.
Ik vond haar op Facebook. En ze nodigde me uit om te komen.

Binnen twee weken in Oekraïne sprak Allen met veel mensen wier levens voor altijd waren veranderd door een ramp. Nadat hij naar de verhalen had geluisterd, besloot hij niet naar Tsjernobyl te gaan voor een excursie.

Allen Vancloster, auteur van een dichtbundel over Tsjernobyl:
Als je daarheen gaat, betaal je geld, en dat is normaal. Maar wie helpt u hierbij? Toeristisch bedrijf? Je helpt de slachtoffers niet, en zij, zo leek het mij, voelen zich vergeten en verlaten. Ik wilde ze helpen. Gehoord worden.

Gehoorde verhalen stroomden het gedicht binnen. 27 afleveringen over degenen die door de ramp hun huis, jeugd, werk en gezondheid zijn kwijtgeraakt. Voor elk gedicht tekende Allen zelf illustraties, waarbij hij foto's uit Tsjernobyl combineerde met schilderijen van de 16e-eeuwse Belgische kunstenaar Peter Bruegel.

Hier maakte ik een combinatie van Bruegels "Toren van Babel" en de zogenaamde "olifantenpoot", die tijdens de ramp uit een radioactieve massa werd gevormd. Op mijn foto is ze in de toren.
​
Het onderwerp Tsjernobyl ligt dicht bij de Belgen, verzekert de dichter, omdat het land al lang discussieert over de slechte staat van lokale kerncentrales. Maar de autoriteiten nemen geen beslissende stappen om ze te sluiten, zei hij.

Er zijn nu ongeveer vierhonderd kerncentrales over de hele wereld. In 1986 was er een ongeval bij de kerncentrale van Tsjernobyl, in 2011 was er Fukushima, eerder in de VS - Harrisburg. Ongevallen zijn onvermijdelijk. In België hebben we twee kerncentrales nabij steden met miljoenen inwoners. Stel je voor dat als hier iets zou gebeuren, hoe zou je dan een miljoen mensen evacueren?

Zijn collectie "Verse kaas met alsem" is een andere bijdrage aan de algemene discussie, zegt Allen. Hij schreef het in het Nederlands. Hij vertaalde in het Engels en publiceerde onlangs een Oekraïense vertaling van de dichteres Taisiya Nakonechnaya, die hij in België vond.

Taisiya Nakonechna, dichter, vertaler:
Ik was geschokt, vooral omdat de buitenlander zo in beslag werd genomen door het onderwerp Tsjernobyl en zo in beslag werd genomen door de pijn van de mensen die het slachtoffer werden van deze ramp, dat hij besloot er een boek over te schrijven - omdat hij absoluut niets met Oekraïne te maken had. of Oekraïners.

Onthoud mij, zorg goed voor mij hier, dus ik roep de slapende doden - vergeet de route niet. Ik ben een wapen van de vergeten waarheid onder deze sneeuwval. Als teken van een verloren strijd tegen de goden. 

Поет з Бельгії присвятив збірку віршів Чорнобильскій катастрофі

Чорнобильську трагедію пам'ятають не лише в Україні. Вона досі шокує тих, хто дізнається про неї більше - незалежно від країни. Далі історія бельгійця, який був настільки вражений, що поїхав в Україну й навіть написав збірку віршів. З автором поговорила Олена Абрамович. 

Ален Ванклостер за фахом юрист, працює в бельгійських органах соціального забезпечення. А за покликанням - поет та ілюстратор. Україною захопився не після перегляду всесвітньовідомого мінісеріалу "Чорнобиль" дворічної давнини. А ще у 2016, коли на книжковому ярмарку в Бельгії натрапив на "Атлас покинутих міст".

Ален Ванклостер, автор збірки поезій про Чорнобиль:
У цій книзі була історія про Прип'ять - місто, жителів якого евакуювали після Чорнобильської катастрофи. Звісно, я знав про Чорнобиль, але ніколи не чув про Прип'ять і навіть не здогадувався, що до цього часу існує зона відчуження і що 135 тисяч людей були евакуйовані.

Ця книжка шокувала й викликала безмежну цікавість. Ален поринув із головою в тему Чорнобиля: купував літературу, шукав очевидців катастрофи. І вже наступного року полетів до України - в гості до колишньої прип'ятчанки, поетеси Любові Сироти.

Я знайшов її через Фейсбук. І вона запросила мене приїхати.

За два тижні в Україні Ален поспілкувався з багатьма людьми, чиє життя назавжди змінила катастрофа. Наслухавшись історій, вирішив - у сам Чорнобиль на екскурсію - не поїде.

Ален Ванклостер, автор збірки поезій про Чорнобиль:
Коли ти туди їдеш, то платиш гроші, і це нормально. Але кому ти цим допомагаєш? Туристичному бізнесу? Ти ніяк не допомагаєш жертвам, а вони, як мені здалося, почуваються забутими й покинутими. Мені захотілося допомогти їм. Щоб їх почули.

Почуті історії вилились у вірші. 27 епізодів про тих, хто через катастрофу втратив домівку, дитинство, роботу, здоров'я. Для кожного вірша Ален сам намалював ілюстрації - поєднуючи фото з Чорнобиля та картини бельгійського художника 16 століття Пітера Брейгеля.

Тут я зробив комбінацію "Вавилонської вежі" Брейгеля і так званої "слонячої ноги", що утворилася з радіоактивної маси під час катастрофи. На моєму малюнку вона всередині вежі.

Тема Чорнобиля близька бельгійцям, запевняє поет, бо в країні давно точаться дискусії про поганий стан місцевих атомних електростанцій. Але рішучих кроків щодо їхнього закриття влада не робить, каже він.

У всьому світі нині є близько чотирьохсот атомних електростанцій. У 1986 році сталась аварія на ЧАЕС, у 2011 була Фукусіма, раніше у США - Гаррізберг. Аварій не уникнути. В Бельгії у нас є дві атомні електростанції поблизу міст-мільйонників. Уявіть, якщо тут щось станеться, як ви евакуюєте мільйон людей?

Його збірка "Прісний сир з полином" це ще один внесок до загальної дискусії, каже Ален. Написав він її нідерландською. Переклав на англійську, а нещодавно вийшов і український переклад у виконанні поетеси Таїсії Наконечної, яку він знайшов у Бельгії.

Таїсія Наконечна, поетеса, перекладачка:
Я була вражена, тим більше, що іноземець настільки перейнявся темою Чорнобиля, і перейнявся болем тих людей, які стали жертвами цієї катастрофи, що вирішив написати про це книгу - не маючи абсолютно ніякого відношення - ні до України, ні до українців.

Пам'ятайте про мене, добре дбайте про мене тут, тому озиваю сплячих мертвих - не забувайте маршрут. Я зброя забутої правди серед цих снігів. На знак програної битви проти богів. 

Lees de nieuwe legende "Sporen in de nacht" van "Joske van 't Milieu", de waar gebeurde avonturen van het ezeltje Joske, jarenlang de wereldberoemde mascotte van Milieu Overleg Dilbeek, nu neergeschreven door Alain Vanclooster, op de website van cc Westrand: 
https://www.westrand.be/programma/4375/Nieuwe_legenden_Sporen_in_de_nacht/?fbclid=IwAR3hvlhtmyM1XlJU7Y2UDJD8skTwOQtuw52XiqFmlihFSBlwJJwFfOT_bEc​ 

"SPOREN IN DE NACHT - DE LEGENDE VAN JOSKE VAN 'T MILIEU"
door Alain Vanclooster

Erfgoeddag Dilbeek, april 2021
Gelijkenissen met bestaande personen of gebeurtenissen zijn louter toeval.

Wat van ezels wordt verteld
 
Van ezels wordt verteld dat zij koppig zijn, maar dat is een heel groot misverstand, in het leven geroepen door onwetende, machteloze en jaloerse mensen.  Eigenlijk zijn wij ezels boeddhisten.  Wij doen alles met volledige aandacht en concentratie, en nooit twee dingen tegelijk, zelfs niet onze vrouwtjes.  Niet omdat we tegendraads zouden zijn, neen, maar gewoon omdat het zo moet van onze godsdienst.  Als we grazen, dan grazen we.  Als we lasten dragen, dan dragen we lasten.  Als we ons ontlasten, dan ontlasten we ons, ongeacht of het de mens wel past.  Als we stappen, dan stappen we – geen poort houdt ons nog tegen.  En als we staan, ja, dan staan we en gaan we dus niet verder voort.  “Arbeid adelt!” roept de mens, en hij wroet en hij zweet.  Wij ezels weten wel beter, peinzen aan onze pens en laten een scheet.  De mens denkt dat hij slim is en schept een leven vol kommer en kwel.  Hij zegt dat ezels dom zijn, als géén één.  Maar zeg nu zelf: wie stoot zich twee keer aan dezelfde steen?  Menslief, wees bescheiden en toon respect als je naar ons kijkt.  Je kan nog veel van ons leren.  Luister goed als ik jullie mijn verhaal vertel.  En vergeef me als ik straks de waarheid hier en daar een klein beetje – hoe zal ik het zeggen? – interpreteer.  Dat zijn geen leugens noch fake news, nee hoor, da’s voor het goede doel!
 
Over de onvrijwillige wijziging van mijn lotsbestemming
 
Daar stond ik, vrij en blij in de wei.  Je had me moeten zien: wat was ik mooi, jong en sterk!  Met mijn zilveren pels in de zon.  En met dat grote zwarte kruis op mijn rug was ik zeker voorbestemd tot een mooie kerkelijke carrière, tot minstens kardinaal.  De Heilige Christoforus mag dan wel een enkele keer Christus – als kind! – op zijn schouders hebben gedragen, ik draag Zijn zware kruis trots mijn hele leven lang, en nooit ben ik eronder bezweken, zoals Jezus zelf tot drie keer toe.  Als dat geen mirakel is!  Maar je weet hoe dat gaat, zoals in het voetbal: als een kleine ploeg een goeie speler heeft, dan wordt die al gauw weggekocht door een grote club met poen.  En zo gebeurde het dat twee zotte madammen, een zekere Marieke uit Dilbeek en Renate uit Sint-Martens-Bodegem, me op een dag kwamen ontvoeren.  Zogezegd voor het goede doel.  Ik die afkomstig ben van heel ver weg, van het continent van bergen en rotsen, ik die de hoogzwangere Moeder Maria heb gedragen naar de volkstelling in Bethlehem, ik die met de os naast de kribbe lag en met mijn adem het Kindeke Jezus verwarmde toen er geen plaats meer in de herberg was, ik die Moeder en Kind voerde op de vlucht naar Egypte om Hem te redden uit de klauwen van de toornige Koning Herodes, ik die de Mensenzoon leidde bij Zijn Blijde Intrede in Jeruzalem…  Voortaan zou ik ploeteren in Vlaamse modder en Dilbeekse klei.  Voortaan was ik, och arme, een milieuactivist.
 
Over mijn ezelsoren en andere edele lichaamsdelen
 
Zo gebeurde het dat ik, op woensdag negen en twintig juli van het jaar negentien honderd acht en negentig na Christus, gedoopt werd als mascotte van Milieu Overleg Dilbeek, kortweg MOD, en verder als “Joske van ’t Milieu” door het leven zou gaan.  Goed een jaar eerder was ik geboren als zoon van Babette en Sloeber van de Witte Hoeve van Sint-Pieters-Leeuw.  Nu had ik een meter, Marieke, en een peter, Luc, – twee mensen zowaar – die voor mij zouden zorgen.  Die woensdag was marktdag in Dilbeek en er was daar dus heel veel volk.  In plaats van suikerbollen – wat gebruikelijk is bij mensenkinderen – werden wortelen geschonken aan de toevallige passanten.  Een begeleidend kaartje kondigde aan dat Joske – ik dus – MOD zou helpen bij het uitdelen van pluimen en ezelsoren, en hun milieuvriendelijke argumenten kracht bij zou zetten met zijn – mijn dus – mooie tenorstem.  Ik voelde mij warempel vereerd en gevleid!  Over die pluimen maakte ik me weinig zorgen, want zo heb ik er geen.  Maar die dag heb ik geëist dat mijn baasjes plechtig zouden zweren dat ze van mijn edele oren zouden afblijven en die nooit zouden uitdelen aan wie dan ook.  Goede afspraken maken goede vrienden, nietwaar.
 
Bon, van mijn edele oren zijn ze inderdaad afgebleven, wat helaas niet kan worden gezegd van enkele andere van mijn edele delen…  Om een lang verhaal kort te maken, moet je weten dat ik eerst in een weide bij twee heren stond.  Voor alle duidelijkheid: die twee heren stonden niet bij mij in de wei, neen, zij waren de eigenaars van de grond waar ik stond en woonden in het huis ernaast.  Op een dag kwam er een andere meneer, zo’n gediplomeerde dierenmishandelaar die jullie veearts noemen, en hij ontnam me mijn trots en mijn plezier.  Sinds die dag zing ik als een sopraantje en niet langer als een tenor.  Mijn balletjes werden achteloos weggegooid op het pad naar het herenhuis, waar de hond – slaafs zoals alleen honden zijn – ze meenam voor zijn baasjes.  Ik moet je niet vertellen wat er die avond op het herenmenu stond…  Ik was dus levenslang veroordeeld tot het vrijgezellenbestaan en zou nooit ofte nimmer nakomelingen verwekken, althans niet zonder goddelijke tussenkomst.  En zo kwam ik weer bij mijn kerkelijke roeping, want ook priesters moeten dit onzalige lot ondergaan.  Niet de castratie, voor alle duidelijkheid, wel het celibaat.
 
Hoe ik van alles moest leren om de mensen te behagen
 
Nu ik gedoopt was en bevrijd van overtollige ballast, kon ik aan mijn nieuw leven beginnen en mijn nieuwe taken ter harte nemen.  Om te beginnen, moest ik van alles leren, maar geen zaken die ezels horen te kennen, neen, mensenzaken natuurlijk!  Zo moest ik aan de leiband leren lopen, als een hond – wat een vernedering, zo totaal tegen mijn natuur en mijn unieke persoonlijkheid!  Op een keer – toen ik nog het voordeel van de twijfel genoot in de ogen van mijn twee zotte madammen – kwamen we terug van een lange werkdag.  We hadden kleedjes verkocht op een rommelmarkt aan het recreatiecentrum Keperenberg in Itterbeek.  Uiteraard voor het goede doel, wat had je gedacht!  We waren aan de dorpskerk gekomen en ik voelde onenigheid bij mijn meesteressen.  Renate wilde mij los laten lopen, dus zonder leiband – ongetwijfeld als beloning voor de grote inzet waarvan ik die dag blijk had gegeven –, maar Marieke vond dat te gevaarlijk wegens te onvoorspelbaar en wilde mij strak aan de teugels houden.  Nu mag je veel denken, maar één ding moet je wel weten: ik ben geen ezel hé!  Ik had al lang begrepen wie van de twee het goed met mij meende en wie het voor het zeggen had.  En zoals kinderen bij papa gaan zagen als ze van mama iets niet gedaan krijgen, zo knipoogde ik eens lief naar Renate en – ja, hoor! – ze liet me vrij.  Dat moest je mij geen twee keer zeggen.  Ik maakte rechtsomkeer en ging er als de bliksem vandoor, stak de Itterbeekse baan over en liep de hele Keperenberg af in volle galop, zoals de snelste renpaarden.  Je had dat moeten zien, ik haalde zeker de limiet voor de Olympische Spelen!  Eenmaal beneden heb ik maar op hen gewacht.  Ze hadden hun lesje wel geleerd.
 
Aan de leiband lopen, is nooit mijn sterkste punt geweest.  Op een dag waren we op de jaarmarkt van Dilbeek.  Marieke, die op mij moest letten, wilde absoluut frieten eten.  Voor wie het nog niet mocht weten, Marieke heeft twee zwakheden: frieten en chocolade, maar dit terzijde.  Dus Marieke hield mijn leiband vast in de ene hand en het lekkere puntzakje in de andere hand.  Toen begon daar een fanfare te spelen.  Luid, luider en nog luider.  Ik kreeg het op mijn heupen!  En omdat ik wist dat Marieke niet om te kopen was, zette ik het zomaar op een lopen.  Marieke – nog koppiger dan een ezel – loste haar zakje patat niet.  Maar waarop ik niet had gerekend, is dat ze evenmin de leiband losliet.  Zo kroop en struikelde ze achter me aan, op haar knieën, och arme.  Achteraf bekeken, heb ik daar heel veel spijt van, echt waar.
 
Een andere keer moest ik trappen oplopen.  Daarvoor gingen we oefenen aan de kerk van Itterbeek.  Ik had daar helemaal geen zin in en hield de poot stijf.  Uiteindelijk heb ik toegegeven, niet uit principe, maar gewoon uit luiheid.  Want je weet ongetwijfeld uit eigen ervaring: koppig blijven staan, kost veel meer moeite dan enkele stappen gaan.  Op een dag kreeg ik van Nonkel Robert een prachtig cowboyzadel, net zoals paarden.  Dat stond heel chic.  Maar elk voordeel heeft zijn nadeel, elke medaille zijn keerzijde.  Als wederdienst moest ik voortaan te pas en te onpas opgewonden kleuters op mijn gevoelige rug dulden.  Ik heb mij er bij neergelegd, omdat het mij weer deed denken aan mijn oorspronkelijke roeping.  Noem mij maar de Sinterklaas van het dierenrijk.  Later kreeg ik twee mooie manden, helemaal uit Frankrijk, om allerlei spullen mee te nemen op onze lange wandelingen.  Kosten noch moeite werden gespaard om mij op te tutten.  Eens kreeg ik een strooien hoed waarop mijn adellijke titel te lezen stond: “Joske van ’t Milieu”.  Zelfs werd voor mij een broek met gekleurde strepen genaaid, naar een model uit Île de Ré…  Dat was een kritische knipoog naar de fietspaden die in Dilbeek met witte streepjes op het wegdek werden geschilderd.  En voor mijn tiende verjaardag paste ik nieuwe schoenen die jullie hoefijzers noemen.  Je zag me van ver blinken in de nacht!
 
Hoe ik een grote kindervriend werd
 
Het moet gezegd: ik heb iets met kinderen.  Zo was ik eens uitgenodigd op een Sinterklaasfeestje – zie je wel! – in Dilkom, het gemeentelijk zwembad van Dilbeek.  Ik had mijn manden volgeladen met allerhande snoep en lekkers.  Ik stapte flink tot aan een schuifdeur waar de schelle tonen van joelende kinderen mij tegemoet kwamen.  Zijn jullie al eens in een zwembad geweest?  Ja?  Dan weet je zeker welk oorverdovend lawaai daar galmt.  En zoals jullie intussen weten, zijn mijn oren sinds een welbepaalde dag mijn meest edele lichaamsdelen.  Dus ik weigerde binnen te treden.  Met alle kwezels, maar niet met dezen ezel!  De directrice, die haar leuke feestje – letterlijk en figuurlijk – in het water zag vallen, greep in en riep vier sterke mannen die mij elk bij een poot pakten en mij naar binnen trokken, sleepten en sleurden.  Ik was weerloos.  Tot overmaat van ramp overviel mij een sterke chloorgeur en deden de gladde vloertegels mijn hoeven schuiven, waardoor ik bijna in het bad met de spelende en zwemmende kinderen terecht kwam.  Ik kreeg er schoon genoeg van.  Mijn wraak zou zoet zijn – nou ja… “zoet”.  Terwijl gretige kinderhanden mijn manden ontlasten, deed ik hetzelfde met mijn darmen.
 
Niettemin kwam hiermee geen einde aan mijn loopbaan als knechtje van de Goede Sint.  Een andere keer mocht ik op stap met de Heilige Man van de Verheydenstraat via het gemeentehuis naar cultureel centrum Westrand.  Dit alles werd op film vastgelegd.  Gezwind liep ik de trappen op naar het kasteel van Dilbeek – dat had ik dus niet voor niets geleerd! – en waande ik mij burgemeester.  Maar toen ik mijn snoet naar binnen wou steken, wachtte daar een wakkere burger die mij kordaat de toegang weigerde.  Blijkbaar had hij gehoord van mijn sanitaire stop in het zwembad.  Maar in de feestzaal van Westrand mocht ik wel naar binnen, toen daar twee weken later mijn film werd vertoond, in het bijzijn van vele gelukkige kinderen.  Mijn verschijning had veel succes.  Hollywood lag aan mijn hoeven en het volgende jaar won ik de Oscar voor beste buitenlandse ezel, echt waar!

Hoe ik zonder het te beseffen in de politiek ben beland
 
Hoewel ik voorbestemd was voor een functie ten dienste van God en Kerk ben ik ongewild in de Dilbeekse politiek verzeild geraakt.  Ik herinner me nog als de dag van gisteren de “Dag van de Aarde”, een natuurfeest aan de watermolen van Sint-Gertrudis-Pede.  Toenmalig Groen Minister Magda Aelvoet zou langskomen voor een plechtige persconferentie.  Alle plaatselijke groten en schonen gaven present, flink uitgedost: Stefke en Jefke en Markske met zijn mokske op hoge hakken.  De gemeente Dilbeek had de portemonnee wijd opengedaan en een grote, dure bloemenruiker gekocht die de voorzitter van de Milieuraad plechtig aan de Minister zou overhandigen.  Je had dat circus moeten zien!  En ik was natuurlijk ook van de partij, met mijn madammen, mijn zadel en mijn manden.  Maar zoals dat zo vaak gaat, stuurde de Minister uiteindelijk haar kat.  Daar stond al dat schoon volk voor aap!  Er werd wat ruzie gemaakt over wie nu die mooie bloemen zou krijgen…  Ik kon dat gekrakeel ten langen leste niet meer aanhoren en heb een helpend, eu… tandje toegestoken door dat prachtig boeket lekkere bloemen naar binnen te spelen.  Maar ik betwijfel of die bloemen echt wel zo “groen” waren, want ik werd er winderig van en kreeg me daar een stinkende diarree, dat al die hoge pieten met dichtgeknepen neuzen snel zijn afgedropen.  Dat vonden mijn zotte madammen eigenlijk best plezant.
 
Ze waren zo trots op mij dat ze me mee namen naar het gemeentehuis – je weet wel, dat gemeen tehuis waar ik eerder niet binnen mocht.  Dat was op de Open Monumenten Dag met als thema “steen-rijk Dilbeek”.  Niemand minder dan Louis Tobback, gewezen Minister van Binnenlandse Zaken en op dat moment zittend burgemeester van Leuven, zou aanwezig zijn omdat bewezen was dat de witte zandsteen die bij de bouw van het stadhuis van Leuven werd gebruikt, afkomstig was uit de Wolfsputten van Dilbeek.  En uit dankbaarheid, zeg maar, kwam dus niemand minder dan Meneer Tobback in hoogsteigen persoon – misschien had hij geen kat? – naar Dilbeek afgezakt om er een herdenkingssteen te onthullen.  Daarna was er voor een handvol genodigde notabelen een receptie op het kasteel van Dilbeek, volgens ons Stefke het mooiste gemeentehuis van Vlaanderen, maar volgens Lowieke het op één na mooiste, wat gezien de steen uit Dilbeek kwam, niet kon worden tegengesproken.  Toen beide burgervaders al een paar glaasjes te veel op hadden, merkte de kleine van Leuven plotseling de mooie ezel die voor de deur stond.  Hij wilde daar wel eens het fijne van weten en liep naar buiten, mij tegemoet, achterna gezeten door de kleine van Dilbeek.  Wij van MOD waren zeer vereerd en zongen intussen uit volle borst: “Dilbeek heeft een hart van steen, wie steenrijk is die hoeft geen leem.”  Dat was een stoute knipoog naar het geklasseerde lemen huisje Mostinckx op het dorpsplein van Sint-Martens-Bodegem, een Brabants pareltje dat al jaren stond te verkrotten en in te storten omdat de gemeente het vertikte om het aan te kopen en te restaureren.  Tobback was niet zo dom als hij klein was, want hij loofde mijn schoonheid en prees mijn wijsheid, terwijl hij mijn nek aaide, tot grote ergernis van Stefke die stamelde: “Schenk daar toch geen aandacht aan, waarde collega, dat zijn maar… milieuterroristen!”
 
Hoe ik uitgerekend op Palmzondag mijn roeping vond
 
Toch zou ik nog één keer de kans krijgen om terug te keren naar mijn ware roeping, mijn spirituele lotsbestemming – ik, met het grote kruis op mijn zilveren pels.  Want zoals jullie weten, heb ik Jezus Christus gedragen tijdens zijn Blijde Intrede in Jeruzalem.  Dat historische feit wordt elk jaar herdacht en gevierd op Palmzondag.  En inderdaad, op zondag acht en twintig maart negentien honderd negen en negentig na Christus kreeg ik de hoofdrol in de Sint-Ambrosiuskerk te Dilbeek.  Dat kwam zo.  Meneer Pastoor wilde op Palmzondag iets doen met de scouts, maar ze wisten niet goed wat.  Toen zei een meisje: “ Mijn mama kent iemand met een ezeltje!”  Meneer Pastoor was meteen enthousiast.  Om onvoorziene misverstanden te vermijden, moest die blijde intrede natuurlijk vooraf eens worden geoefend.  En dus deed de meid van de Pastoor, die op de Kalenberg woonde en Marieke kende, de poort voor ons open.  Ik was nog nooit in een kerk binnen geweest, maar voelde mij er meteen veilig thuis.  Het was daar heel vredig en proper.  Ik stapte langs de biecht- en de preekstoel, groette Sint-Alena – och arme dat meisje, met een enkele arm –, brandde een kaarsje voor alle zondaars en in de eerste plaats voor mezelf…  Ja hoor, dat zag ik best wel zitten!  En alles liep zoals afgesproken.  Behalve een klein detail.  Op de grote dag stond ik kant en klaar, gekamd en geborsteld toen de grote poort openging.  Maar o wee, op de grond lagen gele forsythiatakken en dat kende ik helemaal niet, dat had ik niet ingeoefend.  Op Palmzondag horen echte palmtakken, toch zeker geen gele forsythia!  Dat was beneden mijn stand en waardigheid!  Ik vermoedde een of ander complot en weigerde dus naar binnen te gaan.  Mijn twee zotte madammen raakten in paniek en deden nog gekker dan anders.  Ze liepen met mij een paar rondjes om de kerk om mij te bedaren en op andere gedachten te brengen.  En ja, toen herinnerde ik mij mijn natuurlijke lotsbestemming en ik hoorde de wondere stem van de goddelijke roeping.  Uiteindelijk gaf ik toe en ging vroom naar binnen.  En deze keer geen gezeik, geen darmklachten.  Ik droeg trots mijn verantwoordelijkheid en bleef de hele viering onbeweeglijk staan, als door Gods Hand geslagen.  Het was zowaar de mooiste dag van mijn leven.
 
Hoe ik een keer een eerste prijs heb gewonnen
 
Elk jaar is er met de jaarmarkt in Dilbeek een beestenmarkt.  En elk jaar worden daar prijzen uitgereikt in verschillende categorieën.  Op een keer wilden mijn zotte madammen ook met mij daar naartoe.  Eerst werd mijn deelname nochtans geweigerd, omdat ik geen paard, koe, schaap noch geit bleek te zijn.  Maar Marieke hield vol en sprak de onvergetelijke, filosofische woorden: “De één komt met zijn vrouw, de ander met zijn hond en ik kom met mijn ezel!”  Het mocht niet baten.  Maar toch zou ik een trendsetter worden.  Marieke bleef onderhandelen met het Comité en het volgende jaar kreeg ik vijf euro, zonder dat iemand mij bekeken had – een troostprijs of zwijggeld, om zo te zeggen.  Het was slechts uitstel, want in het jaar twee duizend en vijf won ik de derde prijs, na een vrouwke en een manneke.  Dat deed pijn en confronteerde mij met die betreurenswaardige gebeurtenis uit mijn jeugd.  Ik kreeg de hoofdprijs niet omdat ik een “twijfelaar” ben, zo iets tussenin.  Maar op de jaarmarkt van Anderlecht won ik een jaar later wel de eerste prijs!  Ik mocht er optreden, kreeg een beker en veel geld.  Geen sant in eigen land, hé.  Maar wie laatst balkt, best balkt!
 
Hoe ik uiteindelijk des nachts mijn sporen heb verdiend
 
Ik had al heel veel meegemaakt, was overal binnen gegaan – behalve in het gemeentehuis – en toch zou mijn moment de gloire nog komen…  Jullie kennen allemaal het Trammuseum van Schepdaal.  Ja, toch?  Jarenlang reden er personen- en goederentrams van Brussel naar Ninove.  In Schepdaal konden de tramstellen overnachten en hersteld worden.  Zelfs de conducteurs konden er blijven slapen als ze ’s avonds laat niet meer thuis geraakten of ’s ochtends vroeg dienst hadden, echt waar.  Intussen zijn de charmante trammetjes vervangen door stinkende bussen.  En het verkeer op de brede steenweg is verschrikkelijk druk en gevaarlijk.  Herhaaldelijk werd gepleit voor een treinstation in Schepdaal of een nieuwe sneltram in eigen bedding, maar telkens werd dat ergens tegengehouden.  Op een dag beslisten mijn zotte madammen om daar iets aan te doen.  Ze gingen over tot actie, harde actie!  ‘s Nacht kwamen ze me halen op de wei, dat was nog nooit gebeurd.  Robert, de man die alles kan, was er bij.  Ik voelde dat er revolutie in de lucht hing.
 
Er blonken sterren aan de heldere hemel en de volle maan was ons gunstig gezind.  Ik werd in de kar geladen en we reden naar Schepdaal.  We stopten aan het Trammuseum en parkeerden de auto in een zijstraat.  Met een zware tang forceerde Robert het slot van de toegangspoort.  We waren inbrekers!  Ik werd naar binnen geleid.  Tot mijn grote verbazing brandden er enkele lampen op het terrein, alsof we werden verwacht.  Robert gidste ons naar de grote loods nummer 2 achteraan, waarvan hij de poort opende met een koevoet.  In de hangaar stonden verschillende oude tramstellen opgesteld, de een naast en achter de ander, de een al mooier dan de ander.  Ik stak mijn neus in een glanzende blauwe wagon, nummer A.1625, met wapenschild en de leuze “Eendracht maakt macht”.  Ik was zeer verrast een luxueus salon te zien.  Dat rijtuig paste perfect bij mijn standing.  Maar Renate was kordaat: dit was het koninklijk rijtuig van Leopold de Tweede waarin ooit de Sjah van Perzië tijdens een bezoek aan Oostende had gezeten – inderdaad, nu zag ik de kleine kroontjes die bovenop de wagon waren bevestigd!  We konden geen extra risico’s nemen door dat waardevolle voertuig te beschadigen, onze missie was zo al gewaagd genoeg.  We moesten bescheiden blijven.  Uiteindelijk viel het oog van mijn meesters op een nederig geel trammetje met nummer 9537 en opschrift “Noord - Wemmel”.  Daar moesten we vannacht toch niet meer heen, hoopte ik?  Ik rook onraad.  Het was helaas niet de bedoeling dat ik gezellig in de tram zou plaatsnemen, maar wel dat ik het rijtuig zou trekken met mijn onovertrefbare ezelkracht!  Het zijn altijd dezelfde poten die moeten werken, de beste ezel krijgt niet altijd de wortel…
 
Om de last te verminderen, werd de tweede wagon losgekoppeld van de eerste.  Ik werd voor het tramstel gespannen, zette mij schrap en langzaam kwam het gevaarte in beweging.  Net voor de toegangspoort hielden de sporen echter op.  Ik stopte, maar werd streng aangemaand om verder te gaan en de tram over de stoep op straat te trekken.  Ik weigerde eerst nog.  Maar toen kwam Robert naar me toe en hief mijn staart omhoog.  Daar kan ik absoluut niet tegen en dus begon ik te stappen, te sleuren, te zwoegen en te zweten.  Aan de verkeerslichten sloegen we linksaf richting Dilbeek.  Het was hard labeur.  De scherpe metalen wielen sneden diepe gleuven in het asfalt van de steenweg.  Zo ontstonden vanzelf de embryonale tramsporen van de toekomst.  Ik begon het te begrijpen.  Het werk vorderde heel traag en maakte een hels lawaai.  Enkele toevallige nachtelijke voorbijgangers wisten niet wat ze zagen en hoorden, maar lieten ons met rust.  We vervolgden moeizaam onze weg en staken de Ring van Brussel over.  Aan de Ninoofse Poort trok ik mijn vracht op de sporen van de Brusselse tram.  Zo ging het vlot naar het Zuidstation, waar we overnachtten onder de spoorwegviaduct.  Het hele karwei – die slavenarbeid, zeg maar – had de hele nacht geduurd.  Ik was uitgeput.
 
‘s Anderendaags was het donderdag en werden we enthousiast begroet door duizenden spijbelende klimaatjongeren die verzamelden voor een optocht.  Om tien uur trok ik de tram en de hele stoet op gang.  Met een karavaan van scanderende jongeren stapten we terug naar Dilbeek.  Ze droegen vlaggen en spandoeken, schreeuwden slogans en zongen strijdliederen.  Niemand minder dan Greta Thunberg en Anuna De Wever kwamen afwisselend op mijn rug zitten om de manifestatie te leiden en te betogen voor meer openbaar vervoer en minder auto’s.  Onderweg kwamen meer en meer mensen ons vervoegen.  De politie liet ons begaan.  Zelfs de gestrande automobilisten vonden de ludieke actie best leuk en zwaaiden en toeterden naar ons.  Journalisten kwamen op ons af als vliegen op een koeienstront.  Ook de internationale pers stroomde toe.  Ik herkende de logo’s van RTL, BBC, CNN en Al Jazeera.  Bliksemsnel ging mijn foto wereldwijd viraal en werd ik honderdduizenden keren geliket.  De tocht duurde de hele dag en tegen valavond bereikten we het Trammuseum.  Onze jonge vrienden haalden tenten en slaapzakken te voorschijn en kampeerden op de tramsite.  Ik zweer dat het waar is!
 
We hebben die nacht geschiedenis geschreven, niet meer, niet minder.  Hier in het Trammuseum heb ik mijn sporen verdiend.  Want wij waren onze tijd ver vooruit.  Het zaadje was gezaaid, nu moest het alleen nog kiemen, niet in het veld, maar in de hoofden van reizigers, ingenieurs en politici.  Nu zoeft er dagelijks een mooie lange sneltram in eigen bedding van Brussel naar Ninove – het eerste exemplaar werd trouwens terecht naar mij genoemd – en op feestdagen trek ik zelf nog eens de boerentram, voor de folklore.  Zo zal mijn verhaal, mijn heldenleven, mijn hagiografie, als een levende legende mondeling worden overgeleverd.  Vergeet niet dat één enkele ezel een hele kudde aan het balken kan brengen!

Ален Ванклостер (1962, Ділбек) - поет-оповідач, учасник і організатор мистецьких перформансів. Автор книг  Liever is een haas (2011), Alena van Dilbeek (2012), Ik, Christoforus van Canaan (2014) та van Aai tot Zoet (2019). Виступав у різних локаціях у Брюсселі та Ділбеку (Бельгія).
У 2016 році він познайомився з українською письменницею Любов’ю Сиротою (1956, Іванків), яка постраждала внаслідок ядерної катастрофи в Чорнобилі (26 квітня 1986). Її та її сім’ю евакуювали з прилеглого міста Прип'ять. Прочитавши її книгу «Синдром Прип’яті», він поїхав відвідати її в Іванків (на півдорозі між Києвом та Чорнобилем). Ален також побував у Національному музеї Чорнобиля в українській столиці, де зустрівся із членами ГО «Інвалідів-чорнобильців Земляки».
Ален Ванклостер був настільки вражений усіма їхніми свідченнями, що почав досліджувати цю тему глибше сам – читав різні книги та статті про Чорнобиль. Ця робота, врешті-решт, надихнула його на написання серії з 27 віршів.
Ідея про зв'язок із Пітером Брейгелем Старшим (Фламандським художником 16 ст.) з’явилася, коли він побачив картину українського художника Георгія Сенченка «Сакральний пейзаж Пітера Брейгеля» (1988) у Pinchuk Art Centre у Києві.
Художник Георгій Сенченко (1962, Київ) зробив ідеальну копію малюнка Брейгеля "Бджолярі", хоча збільшену в сто разів і в кольорі. Ця картина символізує занепад комуністичного режиму в Радянському Союзі після ядерної катастрофи та надію на новий світ. Саме тоді, у вісімдесятих роках ХХ століття, разом із колегою Арсеном Савадовим, Сенченко експериментував над різними постмодерністськими формами мистецтва.
Твір Георгія Сенченка надихнув Алена Ванклостера встановити зв'язок кожної з 27 його поезій із творами Пітера Брейгеля. Тоді він зробив серію ілюстрацій до кожного з віршів, основою яких стали роботи Брейгеля.
Більше інформації про автора ви знайдете за цим посиланням: www.alainvancloosterpoetry.com
​

Alain Vanclooster (1962, Brussels) is a Belgian poet-narrator, participant and organizer of art performances. Author of seven books - collections of poetry and short prose. In 2017, Alain met Ukrainian writer Lyubov Sirota, who suffered as a result of the Chornobyl nuclear disaster. At the same time, Alain visited the National Museum of Chornobyl in Kyiv, where he met with members of the NGO "Compatriots with Disabilities of Chornobyl." He was so impressed by their testimony that who decided to explore the topic more deeply. So a series of 27 poems dedicated to the events appeared in Chornobyl in 1986. The idea of ​​a relationship with Pieter Bruegel the Elder (Flemish artist of the 16th century) arose when Alain saw a painting by Ukrainian artist Georgii Senchenko "Sacral Landscape of Pieter Bruegel" (1988) at the Pinchuk Art Center in Kiev. Georgii Senchenko made a perfect copy of Bruegel's drawing "Beekeepers", only magnified a hundred times and in color. Georgii Senchenko's work inspired Alain Vanclooster to connect each of the 27 poems of this collections with works by Pieter Bruegel and he created a series of illustrations to the poems, based on the works Bruegel. This collection embodies the dream of Alain Vanclooster to publish his story about the Chornobyl tragedy in Ukrainian.

​www.books-xxi.com.ua 
https://www.books-xxi.com.ua/products/prisnij-sir-z-polinom-cream-cheese-with-wormwood 
​

Збірка, яку витримаєте в руках є особливою. Найперше тим, що автор Ален Ванклостер є іноземцем, який так тонко відчув близьку нам тему Чорнобильської катастрофи (за що особисто я йому щиро вдячна). А також тим, що ці вірші кожен окремо читалися б як просто філософська лірика, але всі разом вони складаються в ліро-епічну розповідь про трагедії маленьких людей, об’єднані в загальнолюдську катастрофу.
Особливого звучання книзі надають ілюстрації автора, які перетворюють його роботу на складний мистецький об’єкт у багатьох рівнях, примушуючи читача й собі заглибитися в розповідь і ще раз її зрозуміти і переосмислити для себе через літературну і мистецьку призму Алена Ванклостера.
Я тішуся, що незважаючи на сумніви (це мій перший переклад з нідерландської), я все ж погодилась узятися за цей проект і допомогла йому зазвучати українською.
Дуже хочеться, аби ця історія торкнулася сердець українських читачів, водночас давши нагоду нам самим ще раз порозважати над нашою історією і, для когось вкотре, а для когось уперше, зробити висновки.
Таїсія Наконечна

Taisiia Nakonechna, translator, "The assembly you can hold in your hands is special. First of all, the fact that the author Alain Vanclooster is a foreigner who so subtly felt the topic of the Chornobyl catastrophe close to us (for which I personally told him grateful). And also the fact that these poems each would be read separately as just philosophical lyrics, but all together they form a lyrical-epic tale of the tragedies of little people united in a general human catastrophe. Illustrations give a special sound to the book author, which turn his work into a complex art object on many levels, forcing the reader and himself to delve into the story and more once to understand and rethink it for yourself through the literary and artistic prism of Alain Vanclooster. I am glad that despite the doubts (this is my first translation from Dutch), I still agreed to take up this project and helped it sound Ukrainian. I really want this story to touch hearts Ukrainian readers, while giving us the opportunity to reflect on our history once again and, for someone again, and for someone for the first time, to do conclusions »

Vandaag, maandag 1 maart 2021, wachtte mij een leuke verrassing: de Oekraïense vertaling van mijn dichtbundel "Plattekaas met alsem / Cream cheese with wormwood" is eindelijk verschenen bij www.books-xxi.com.ua in Tsjernivtsi in het zuidwesten van Oekraïne.  Een heel ontroerend moment voor mij.  Hier heb ik 2 jaar aan gewerkt en nu kunnen eindelijk ook mijn Oekraïense vrienden mijn gedichten - mijn artistieke interpretatie van de gevolgen van de kernramp van Tsjornobyl (26 april 1986) - lezen!  Ik gun het hen van harte.  Bovendien werd de publicatie al meteen op de homepage van de uitgever aangekondigd, met een promotie voor snelle bestellers: wie vóór 9 maart 2021 bestelt, krijgt een niet onbelangrijke korting: 140 UAH (of ongeveer 4,50 EUR) in plaats van 175 UAH.  Mooi meegenomen.  Op de website verder ook veel informatie over het boek en zelfs een aparte bladzijde over mij als schrijver en over de "making of" van het boek.  Zo mooi had ik het niet kunnen dromen...

https://books-xxi.com.ua/brands/vanklosteralen?fbclid=IwAR0Jfnhsneud1g1ArUqr8Vcq4YIj2PaupmtXZcwH71SpcvmgJi1Tfs-ppqQ

https://www.books-xxi.com.ua/news/vihodit-knizhka-niderlandskogo-poeta-prisvyachena-chornobilskij-katastrofi?fbclid=IwAR2djvJKuttK03MmCDFlxITk6WrGoR46pgB1FFuz5lkya3eoQkt1y_nt3Uk

​https://books-xxi.com.ua/products/prisnij-sir-z-polinom-cream-cheese-with-wormwood?fbclid=IwAR3SkqHhp4FMhgcafrbk8fygHUxROnuFAkAnRLRgXz8lG8woetOjvQ_82ts

In 2017, I was able to get to know Lyubov Sirota and her book "The Pripyat Syndrome" via the internet.  At the time, I was studying the human consequences of the Chornobyl nuclear disaster that took place on 26 April 1986.  I read the book in one go and have since read it a second and third time.  Each time, I am very much impressed emotionally by the honest testimony of a young woman evacuated from the exclusion zone who is therefore a direct victim.  Her crusade after the disaster was a long suffering, a calvary, until today.  As a writer and poet, she also has the unmistakable talent of telling her experiences in a captivating and compelling way.  Her story does not let you go and invites you to think seriously about the sense and madness of our technology, and about the future of humanity and our globe.  In the same year, I travelled to Kyiv to meet Lyubov Sirota in person.  I saw a warm, hospitable woman whose health, alas, is still precarious.  I can heartily recommend the book "The Pripyat Syndrome" to everyone.  It is a real must read and page turner!

The book is now available on Amazon and costs 10 US dollars:
​ https://www.amazon.com/dp/B08WYDMZNR/