Beste dichter-buurman Willem
 
Ik heb met veel plezier je nieuwe roman “De verwoesting van Brussel” gelezen.  Op 24 uur tijd – volgens mijn vrouw is dat ongezien.  Ik kan niet goed uitleggen waarom, maar ergens was en bleef ik in de ban van je verhaal, waarin – met uitzondering van het allerlaatste hoofdstuk – eigenlijk bijzonder weinig gebeurt.
 
Ik was zeer benieuwd om de roman te lezen van een man die vooral als dichter door het leven gaat.  Je had me op voorhand verwittigd voor de complexe structuur van je roman.  Ik moet toegeven dat ik het soms heel moeilijk heb met schrijvers die een licht verhaal verbergen achter een opzettelijk gekunsteld complexe structuur, alsof ze de afgedrukte tekst in de lucht hebben gegooid en dan willekeurig weer van de grond hebben samengeraapt.  Maar bij jou had ik er geen enkele moeite mee.  Er is duidelijk over nagedacht, niets aan het toeval overgelaten.  Op het einde komen de meeste verhaallijnen, personages en tijden wel min of meer samen.
 
De structuur waarbij de auteur een boek schrijft over een auteur die net hetzelfde boek aan het schrijven is, is bekend in de literatuur.  Bij jou valt op dat de personages uit het ene boek gaan leven in het verhaal van het andere boek.  Verrassend is de poging tot machtsgreep van de auteur in het boek, Theo Van Avendt, om het boek van de auteur, Willem M. Roggeman, naar zich toe te trekken.  Een poging die meteen in de kiem wordt gesmoord door de auteur van het boek – jij dus – door dat personage meteen te laten sterven, waarmee de kous af is.  Boeiend had kunnen zijn om die strijd tussen beide auteurs iets dieper uit te werken, op een minder dictatoriale wijze, zeg maar.  Misschien een gemiste kans?
 
Bij het lezen stelde ik een paar keer de vraag: is dit wel een roman?  Soms lijkt het een verzameling essays.  Je bent duidelijk een zeer belezen kunstkenner.  Er zijn dialogen die in feite monologen zijn, waarbij de auteur zijn mening en commentaar in de mond van zijn personages legt.  Voor een stuk is dat onvermijdelijk en vanzelfsprekend.  Maar naar mijn persoonlijk gevoel gebeurt dat hier net iets te veel en te lang.  Die commentaren beperken zich trouwens niet tot de kunst, maar zijn soms ook zwaar politiek geladen.  Opgelet: moraalridderschap loert om de hoek.
 
Net op het moment dat ik me een beetje begon te ergeren aan de schijnbaar slordige herhalingen in het boek, vooral wanneer je voor de tweede keer op quasi identieke wijze een film bespreekt, net op dat moment laat je de hoogbejaarde auteur in het boek, Theo Van Avendt, vertellen dat hij stopt met schrijven omdat hij soms vergeet wat hij al geschreven heeft en daardoor in herhaling valt.  Een leuke vondst: je had mij als lezer behoorlijk op het verkeerde been gezet.  Daar kon ik achteraf best om lachen.
 
Wat ik persoonlijk heel boeiend vond, zijn de vele literaire beschrijvingen van personen, plaatsen en handelingen.  Die plaatsen zijn gesitueerd in het centrum van Brussel dat ikzelf ook heel goed ken.  Als je boek een bestseller wordt, ontstaan er dankzij jouw werk allicht literaire wandelingen in Brussel.  In elk geval vind ik dat jouw uitvoerige beschrijvingen geenszins het ritme van je boek vertragen of onderbreken.  De vermelding van Brussel in de titel is allicht ook bedoeld om de aandacht te trekken van de Brusselse lezers en zo de verkoop te stimuleren.  In die zin zou ik je zeker aanraden om je boek op te sturen naar de redacties van Bruzz en Randkrant, naast kwaliteitskranten als De Standaard en De Morgen.  En waarom niet naar de burgemeester en de minister-president van Brussel, of minstens naar minister Sven Gatz?  En stap ook maar eens met je koffertje in Standaard Boekhandel op de Anspachlaan binnen.
 
Het is in elk geval godgeklaagd dat jij als Vlaams auteur met een boek over Brussel niet terecht kan bij een Vlaamse uitgever, maar de grens naar onze noorderburen moet oversteken.  Ik ken uitgeverij Liverse uit Dordrecht niet. Toch een kleine tip: lees in de toekomst de drukproeven iets grondiger na, er zijn vele tik- en drukfouten die mij storen.  Tenzij dat ook een bewuste stijlvorm is waarvan ik het opzet heb gemist.
 
Oprecht gefeliciteerd en van harte veel succes met je boek!  Ik zie al uit naar je volgende roman.
 
Met vriendelijke groet
Alain

De gierzwaluw vliegt
niet, in graniet gebeiteld,
door bloemen omkringd.

(een haiku bij het graf van Frederik Vanclooster, Vilvoorde, zondag 24 mei 2020)

April 2020: de 34ste verjaardag van de kernramp van Tsjernobyl.  Net nu verschijnt op Canvas (VRT) de hele HBO-tv-reeks “Chernobyl”, alsook de reportage “In de ban van Tsjernobyl” van Jan Balliauw.  Uiteraard heb ik allebei gretig bekeken!  Hierna formuleer ik graag een beetje feedback.

De reportage is zeer goed en vat alles mooi samen.  Door zijn kennis van de Russische taal is Jan Balliauw er in geslaagd de juiste personen rechtstreeks te interviewen.  Leuk detail: de uit Pripjat geëvacueerde Alexander “Sasja” Sirota die hij interviewt, heb ik ook ontmoet in de zomer van 2017 :-)  Hij is namelijk de zoon van mijn vriendin Lyubov Sirota uit Ivankiv, Tsjernobyl-slachtoffer en auteur van het boek "The Pripyat Syndrome". 

De HBO-tv-reeks is zeer goed gemaakt, een goed scenario met goeie dialogen, goed gefilmd, spannend, verhelderend, enz.  Het is goed dat deze informatie op dit moment – de 34ste verjaardag van de ramp – voor een groot publiek toegankelijk wordt op een begrijpelijke en aangename manier.  De sfeer van die tijd wordt zeer mooi weergegeven.  Tegelijkertijd is het zeer Amerikaans en ietsje te uitdrukkelijk anti-Sovjet-Unie…  Er zijn duidelijk “goeien” en “slechten”.

Helaas wordt er geregeld met de waarheid een loopje genomen, gewoon om filmische en commerciële redenen, me dunkt.  Als je een historisch verhaal wil vertellen, heb ik het daar wel moeilijk mee.  Ik begrijp dat je als scenarist en regisseur keuzes moet maken uit de overvloed aan informatie, maar dat je bewust personages en situaties verdraait, tja, dan is het toch niet meer historisch.  Maar wat dan wel: half-historisch?

Een paar voorbeelden:

• De vrouwelijke wetenschapster uit Minsk die Legasov ongevraagd komt helpen, is fictief.  Dergelijke wetenschappers bestonden, hadden andere namen en waren vooral mannen.  Allicht wilden de filmmakers één vrouwelijk hoofdpersonage naast de mannen Valeri Legasov en Boris Sjtsjerbina.
• De zwangere vrouw van die verbrande brandweerman is inderdaad bij haar man in het ziekenhuis in Moskou binnen geraakt, maar niet op de spectaculaire manier zoals in de film, alsof ze door het cordon is gebroken.  Ze was trouwens niet de enige noch de eerste vrouw die binnen werd gelaten.  Het klopt wel dat ze de veiligheidsregels aan haar laars lapte en daar een zware tol voor betaald heeft, namelijk het verlies van haar baby.
• De zwaar verbrande medewerkers van de kerncentrale zijn inderdaad in het ziekenhuis ondervraagd geworden, maar door leden van het openbaar ministerie en de KGB, zeker niet door wetenschappers.
• Het proces was een schijnproces.  De betekenis van de getuigenis van de wetenschappers was daarin zeer klein.  Ik heb geen bron gevonden die bevestigt dat Legasov zelf daar het woord heeft genomen.  Dat kan, maar hij sprak zeker niet de moedige speech uit zoals in de film.  Een andere wetenschapper die wilde getuigen over de fouten aan de reactor, werd onmiddellijk de mond gesnoerd door de aanklager.  Sjtsjerbina is zeker niet tussenbeide gekomen zoals in de film.  Die Sjtsjerbina was een grotere partijvertrouweling en een stuk minder sympathiek dan uit de film zou mogen blijken.
• Het heeft langer geduurd voor Legasov op een zijspoor terecht kwam.  Hij was zelf heel ambitieus en wou promotie maken, daarom gaf hij een zeer partijgetrouw en leugenachtig verslag op het internationaal congres in Wenen.  Hij miste de verwachte toponderscheiding van de Sovjet-Unie op een haar, en hoewel dat niet om persoonlijke redenen was, kwam dat hard aan.  Toen hij merkte dat hij zijn ultieme carrièredroom niet zou kunnen realiseren, is hij verbitterd geworden en controversiële rapporten gaan schrijven, die soms wel en soms niet werden gepubliceerd.  In beide gevallen oogstte hij weinig bijval.  Hij pleegde uiteindelijk 3 zelfmoordpogingen.  De eerste 2 met pillen mislukten, de derde door ophanging – exact op de 2de verjaardag van de ramp – lukte wel…

Het doet me denken aan het boek “De fietser van Tsjernobyl” van Javier Sebastián.  Ook daarin worden duidelijk historische feiten over de kernramp vermengd met pure fictie.  In dit boek wordt de naam van de Wit-Russische kernfysicus Vassili Nesterenko gebruikt – misbruikt? – om een onwaar spannend verhaal te vertellen en te situeren in de Verboden Zone: Vassili Nesterenko wordt achterna gezeten door de KGB en vlucht naar de verlaten stad Pripjat in de Verboden Zone waar hij met enkele andere illegale bewoners een soort commune sticht.  Uiteindelijk sterft hij er en wordt hij er begraven.  Daar is "helaas" allemaal niets van aan.  In de Zone wonen enkele honderden mensen illegaal, jawel, vooral oude boeren op het platteland, maar in Pripjat woont echt niemand.  Vassili Nesterenko is uiteindelijk naar het Westen gegaan en is nog behoorlijk oud geworden…  Ik heb nu het voordeel – of nadeel? – dat ik de historische feiten zeer goed ken en het onderscheid tussen waarheid en fictie meestal wel kan maken.  Maar zoveel andere lezers zullen dat niet kunnen.  Door de verwerking van ware historische feiten krijg je als lezer dan de indruk dat àlles wel waar zal zijn, quod non.

Hetzelfde gebeurt bij het kijken naar “Chernobyl”…  en dat vind ik spijtig.  Wat mij betreft, is die reeks daarom een gemiste kans.  Het is een aanklacht tegen de Sovjet-Unie in plaats van een aanklacht tegen kernenergie.  In dat opzicht scoort de reportage van "onze" Jan Balliauw alvast veel hoger.  Alle respect!

DOE MEE MET DILBEEK EN HANG EEN GEDICHT AAN HET RAAM OF DE BRIEVENBUS !!!

Normaal zou vanavond, zaterdag 18 april 2020 om 20u, de allereerste "Dag van Dilbeekse Dichters" plaatsvinden in het prachtige auditorium van de muziekacademie Dil'arte (organisatie: Curieus Dilbeek), maar helaas, Corona besliste daar anders over...  Daarom niet te (lang) getreurd: de happening wordt niet af- maar uitgesteld en we hangen dit weekend zoveel mogelijk gedichten aan het raam of onze brievenbus om buren en voorbijgangers te plezieren!  DOEN !!!

​Dit is mijn tweede tekstje...

Laat de doden hun doden begraven
                                               (Lucas 9 : 60)
 
 
Doden tellen voor olympisch goud
hier telt deelnemen om het minst.
Doping schuilt in foute tellingen
we weten graag op voorhand wie wint.
 
Doden sterven naamloos, alleen, in
absolute aantallen diep verscholen.
We begraven martelaren in intieme kring
in stille statistieken en parabolen.
 
Piek of plateau: de kille optelsommen
doen unieke levenswegen verstommen
verdronken in een zee van beeldverhalen.
 
Geschiedenisboeken tellen lange tabellen
maar wij zijn kampioen van 't vergeten vertellen.
Vergeet-mij-nietjes bloeien viraal.

Ter nagedachtenis van mijn peetzoon, Frederik Vanclooster, die op nieuwjaarsdag 2020 om 3u in de ochtend in het kanaal te Vilvoorde verdronken is, werd op initiatief van de VRT-collega's van zijn ouders Lucas Vanclooster en Kristien Bonneure, een geïllustreerde poëziebundel gemaakt met medewerking van o.a. Dirk Blockeel, Paul Claes, Sassafras De Bruyn, Paul Demets, Gerda Dendooven, Luuk Gruwez, Peter Holvoet-Hanssen, Maarten Inghels, David Troch, Charlotte Van den Broeck, Lies Van Gasse, Maud Vanhauwaert, Judith Vanistendael, Joke van Leeuwen en enkele anderen.

De titel "vermakende salangaan" is de scouts-totem van Frederik.  Een salangaan is een druk bezige en rond fladderende zwaluw.

Van mezelf werd de korte tekst "Soms" opgenomen:

"Drie duikers op de tast in het koud en donker kanaal,
veilig vastgehecht aan lange kabels op de kade, terwijl
het zijden draadje van de zorgeloze jongen fataal is doorgeknipt.
Soms – ook na een kort, maar intens en heftig levensverhaal –,
soms is de heimelijke dood duizelingwekkend banaal."

Het boek werd in beperkte oplage gedrukt en is niet te koop.