Van een collega kreeg ik onlangs een goeie leestip: "Terug op de plaats die ik nooit heb verlaten" van Tobias Schiff (uitgeverij epo).
De auteur is 1 van de 8 overlevenden van de 1.000 Antwerpse Joden die tijdens de Tweede Wereldoorlog naar concentratiekampen van de nazi's in Duitsland en Polen werden gedeporteerd.  Hij verloor er zijn beide ouders en zus.
Het boek werd niet als zodanig door hem zelf neergeschreven, maar is een weergave van een aantal gesprekken en monologen die plaatsvonden enkele jaren voor zijn dood.
Op meeslepende en poëtische wijze vertelt de adolescent Tobias een aantal markante anekdotes die hij beleefde tijdens zijn 33 maanden durende vrijheidsberoving en dwangarbeid in diverse werkkampen, en hoe hij door een combinatie van toeval en geluk verschillende keren op het nippertje aan de naderende dood wist te ontsnappen.  Op het einde verklapt hij ons zijn nuchtere visie op "God".
Een bekend thema, denk je misschien, maar deze belangrijke en beklijvende getuigenis blijft raken en ontroeren.
Of zoals Nobelprijswinnaar Elie Wiesel in 2002 zei op de internationale conferentie "The Legacy of Holocaust Survivors":
"Wie naar getuigen luistert, wordt zelf getuige."
In alle opzichten een sterke aanrader!

Ter gelegenheid van de verhuis van de Brusselse Standaard Boekhandel van het Muntplein naar de Anspachlaan, enkele weken geleden, kreeg ik - als goede klant - het boek "Stadspanters" van de jonge Brusselse schrijfster Astrid Haerens zomaar cadeau.  De keuze hoeft niet te verbazen, want het boek speelt zich grotendeels af in... Brussel, jawel.
In haar debuutroman vertelt Astrid Haerens het verhaal van een tiental diverse, kleurrijke personages in onze hoofdstad.  Hoewel we op de cover lezen dat het hier een "roman" betreft, ben ik het daar - na lectuur - niet helemaal mee eens.  Het is eerder een samenraapsel van losse anekdotes die ze heeft gepuurd uit vele gesprekken en observaties in binnen- en buitenland.  En observeren, vertellen en schrijven, dat kan ze zeker!
Het geheel is mooi, licht en vlot geschreven en leest als een trein.  Al moet je geconcentreerd blijven door het voortdurend zappen tussen de personages en vooral tussen de verschillende verteltijden, zowel voor- als achteruit.  Als lezer heb ik daar wel een beetje moeite mee.  Ik verwacht minstens dat alles op het einde samenkomt, in een soort aha-erlebnis.  Dit is echter niet het geval, waardoor ik een beetje op mijn honger blijf zitten.  Het spelen met de tijd lijkt zo eerder een geforceerde poging om de diverse anekdotes in een samenhangende structuur te krijgen, maar de functionaliteit en de toegevoegde waarde daarvan ontgaan me toch.  Wat is er in de 21ste eeuw blijkbaar mis met het gewoon eenvoudig vertellen van wat je te vertellen hebt?
Al met al toch een aangename meenemer voor op vakantie !!!
Ik zie alvast uit naar het volgende boek van deze schrijfster, wat mij betreft, hopelijk een echte roman met een duidelijke verhaallijn en een functionele structuur.  Het potentiële talent is zeker aanwezig.