Actualiteit: een derde, uitzonderlijk lang gedicht voor het coronavirus (2020)

Wereldreiziger

Het virus is als de mens:
hij vermenigvuldigt zich en
reist de hele wereld rond
te land, ter zee en in de lucht
op zoek naar een toekomst
een warm en veilig nest
om in te wonen
en er ontvangen te worden
als een late, bijzondere gast.

Het virus is als een vluchteling
maar erg gastvrij zijn we niet:
we sluiten havens en grenzen
en achter gesloten deuren
– tot de tanden gewapend –
wachten we hem op, muisstil
en besmet met smetvrees
zelfgemaakte mondmaskers
en wegwerphandschoenen.

Het virus is als je kind
je beste vriend of
als meneer pastoor
een oude schoolmeester –
een vreemde spiegel
in het vizier die je
recht in de ogen kijkt
en verlegen glimlacht: kom,
hier ben ik, hier blijf ik.

Volstaat het te vluchten
in de kille kruipkelder
en bang af te wachten
maandenlang als het moet?
Bestaat er een veilig vaccin
tegen ongelukkig toeval
tegen onrecht, tegen het leven,
bestaat er een schuilplaats
tegen gemis en eenzaamheid?

Het is lente, zowaar:
mieren krioelen onverstoord
solitaire bijen metselen
nesten voor volgend jaar
en in de tuin
zoeken duiven te paren.
De schuwe aarde draait
schier onzichtbaar
in de schaduw van de zon.