Ik, Christoforus van Canaan (2014, Partizaan)

​De publicatie van mijn herdichte legende van Alena van Dilbeek was een bescheiden succes geworden.  Zo kwam het boekje ook in handen van de heer Marc Roos uit Deurle (Sint-Martens-Latem), een gepensioneerde ex-collega en toevallig voorzitter van de Confrérie Sint-Kristoffel in zijn dorp.  Zijn vereniging organiseert elk jaar een grote "autowijding" waar honderden belangstellenden uit het hele land naar afzakken.  In 2014 vierden ze hun 80ste verjaardag en de ambitieuze voorzitter wilde daar iets speciaals van maken.  Hij droomde van een literaire, geïllustreerde uitgave en nodigde mij uit om de pen vast te nemen en een verhaal te creëren in de stijl van Alena van Dilbeek...

Mijn eerste reactie was eerder terughoudend.  Enerzijds was ik wel geflatteerd door de aandacht, maar anderzijds wou ik niet door het leven gaan als her-dichter van katholieke legendes.  Ik had er zo één geschreven en voor mij volstond dit voorlopig.  Maar ik wilde het toch wel een kans geven en besloot wat opzoekingswerk te doen rond de figuur van Sint-Kristoffel, "hij die Christus over het water draagt", vooraleer definitief te beslissen.  Wie kent er Sint-Kristoffel niet: de beschermheilige van reizigers en van autobestuurders?  Ook mijn vader had in zijn DKW Junior en in zijn Opel Kadett destijds een koperen medaillon van deze heilige op het dashboard geplakt.

Snel werd ik geboeid door het verhaal van deze reiziger op zoek naar de zin van het leven, en onvermijdelijk vooral op zoek naar zichzelf.  Als ik het oorlogsgeweld, de bekeringen en de martelingen achterwege liet, was er best iets te moois van te maken.  En dus besloot ik uiteindelijk om het toch te wagen.  Ik contacteerde mijn uitgever, intussen van naam veranderd in "Partizaan", en mijn neef Steven Selschotter voor de illustraties in dezelfde stijl als deze van "Alena van Dilbeek".

Ik vermengde elementen uit de Westers-katholieke en uit de Oosters-orthodoxe legende van Sint-Kristoffel.  Zo gaf ik mijn (anti-)held een heuse "hondskop".  Dat gaf me meer diepte en vrijheid, alsook meer literaire mogelijkheden.  Het verhaal begon als volgt:

"Ik ben geboren in de Levant, het land dat ten Oosten opstijgt uit de Zee.  Van kindsbeen af stond ik met mijn voeten in het water..."

Maar toen ik het eindresultaat van maanden zwoegen voorlegde aan de genoemde voorzitter, bleek hij niet zo enthousiast als verhoopt.  Hij wou enkele passages schrappen wegens - ik citeer - "te scabreus"...  Dit deed mij denken aan de volgende woorden van Elena Ferrante ("Wie vlucht en wie blijft"): "Obsceniteit is niet vreemd aan goede literatuur en de ware kunst van het vertellen is nooit scabreus, ook al wordt de grens van het fatsoen overschreden."

Omdat ik niet kon leven met deze vorm van censuur, besliste ik om de samenwerking stop te zetten en er dan maar alleen mee door te gaan.  Zo gebeurde.  Op 13 oktober 2014 ontving ik enkele dozen met mooie boekjes op mijn appartement in Koekelberg.  Ik voelde me heel tevreden en ook een beetje trots op mijn "derdegeborene", ondanks de moeilijke bevalling.